Omdat het lot het zo zegt

Het was nog vroeg in de morgen, het schemerde en de wereld werd langzaam wakker. In de luct kon je de vage vorm van opelkaar gestapelde wolken herkennen, het ging snel omweren. Een meisje liep door het bos en neuriede een vrolijk liedje. Ze zat onder het bloed en sleepte een bebloed karkas achter zich aan. Zelf zat ze ook onder het bloed, terwijl ze haar best had gedaan gedaan om niet te knoeien. Het was Megan Chandry, een "vegentarische" vampier, zoals ze zichzelf graag noemde. Megan legde het karkas op de grond en ging tegen een boom zitten. Ze stopte met neurieën en keek om zich heen. Ze was op haar hoede voor de weerwolven die hier zaten, hun geur kon je makkelijk herkennen.

Hoog op een dikke tak in een boom zat David. Zijn benen bungelde aan weerzijde van de tak terwijl hij met zijnhanden onder zijn hoofd naar de lucht staarde. Zijn lange zwarte jas hing over een andere tak. David had verder een dunne zwarte trui aan en een donkere broek. Hij zag eruit als elke doodnormale 17 jarige jongen. Het enigste verschil tussen hen en David was dat hij al 578 jaar eruit zag als een doodgewone 17 jarige jongen. Ineens rook David sterk de geur van bloed. Hij ging overeind zitten en keek om zich heen omde oorzaak van die geur te vinden. Hij zag verderop een meisje helemaal onder het bloed en bebloed karkas mee nemen. Dierenbloed. David had toch liever mensenbloed. Zijn ogen hadden een dieprode kleur aangenomen toen hij het bloed had geroken.

Er ritselde iets. Megans ogen flitsten naar een boom die een paar meter verderop stond. Opeens had ze een idee. Ze stond op en plukte een konijn van de grond af. Ze draaide het konijn de nek om en gooide hem naar de boom toe. Stomme vogel, dacht ze bij zichzelf en ze ging weer bij haar boom zitten. Het was griezelig stil geworden, het enige wat je hoorde was de koude ochtendwind, maar daar had Megan natuurlijk geen last van.

Voordat David het goed en wel doorhad werd er ineens een konijn naar hem toegegooid. Hij kon hem gelukkig ontwijken anders lag hij nu op de grond. David keek tussen de bladeren door naar het meisje verderop. Hij goode een been over de tak zodat hij met twee benen aan een kant zat en sprong toen uit de boom. ''Hey. Je ziet mij toch ook geen dode konijnen naar jou toe smijten'' zei hij.

Opnieuw ritselde er iets. Als antwoord op haar konijn zag ze een man uit de boom springen. Haar gezicht vertrok toen hij tegen haar begon te praten. "Sorry, dat doe ik wel vaker," antwoordde Megan op een onschuldige toon. Opeens zag ze de dieprode ogen. Ze moest denken aan de vampiers die ze tegen was gekomen op haar reis. "Mooie.. ogen," zei Megan nieuwschierig. Het was vast weer zo'n Halloween freak die midden in het bos was verdwaalt.