Woedend..!

"Hmmm interessant. Ben je al uitgehuwelijkt?" Vroeg ze. Vroeger in haar jongere jaren deden sterfelijke mensen nog aan uithuwelijken. Het was nooit echt leuk om te aanschouwen al die verpeste huwelijken. Tegenwoordig was het niet veel beter, al die scheidingen. Nog even en je hoorde er niet meer bij als je ouders nog bij elkaar waren. Ze moest zich weer inhouden en langzamer lopen, ze was iets te enthousiast aan het worden.
"Ooh soms wel. Het gaat zelden goed, en in beide gevallen gaan de mensen dood. Of ze worden gedronken of veranderd. Ik ken ook vampiers die willen voorplanten en daarom mensen gebruiken. De mens sterft in dat geval omdat er een krachtig vampierenjong uit hun komt." Legde ze uit. Ze rook nog geen mens, ze waren nog lang niet bij de bewoonde wereld. Afwachtend en geïnteresseerd keek ze naar Elisha.

"Jep, daarom ben ik hier." gaf ze droog antwoord. Ze hoopte niet dat hij haar kwam opzoeken, ze was de gelukkige die voor 7 jaar de vrouw van de roedelleider mocht zijn. Ze had direct haar spullen gepakt en was naar deze stad verhuisd, nu maar hopen dat zijn servanten/kinderen haar niet op kwamen zoeken.
"Ik was/ben uitgehuwelijkt aan de roedelleider, of hij me laat gaan of dat hij achter me aan komt weet ik niet." zei ze schouderophalend. Ze luisterde aandachtig naar Alice, ze vroeg zich af óf vampiers zich wel konden voortplanten aangezien daar erg veel energie voor nodig is omdat ze ongeveer dood geboren worden.
"Maar worden vampiers niet.. dood geboren?" vroeg ze daarom ook aan Alice. Ze ademde eens diep in, maar rook nog steeds niet de geur van mensen. Hoe ver waren ze dan wel niet het bos in gegaan?

"Ja, vampiers kunnen niet samen voortplanten. Maar het gebeurt vaak dat mannelijke vampiers een kind verwekken bij levende vrouwen of andersom. De vrouwelijke mens gaat dood maar de vrouwelijke vampier overleeft het omdat ze zo sterk is. En een halfbloedvampier heeft alleen bloed nodig en geen voedsel. Bij de mens haalt hij dat uit de mens zelf, of de mens moet bloed drinken om het kind in leven te houden. En de vampier moet dan, vegetarisch of niet, mensenbloed drinken." Legde ze uit. Het was niet zo ingewikkeld en het ging al eeuwen zo.
"Je bent het er niet mee eens. Heb je een andere dan de roedelleider?" Vroeg ze ook al verwachte ze er geen antwoord op. Ze verwachtte een snauw of zelfs een klap. Niet dat Alice daar iets aan over zou houden. Ze rook een zweem van mensen, honderdtwintig kilometer verderop schatte ze. Ze wilde al gaan rennen maar bedacht toen met een zuur gezicht dat Elisha als mensengedaante niet zo snel kon en als wolvengedaante het niet 120 kilometer snel achter elkaar volhield.
"Ze zijn 120 kilometer verderop. Zal ik je dragen?" Vroeg ze opgewonden. Ze had zo'n dooorst! Ze wilde daarvoor best een zeer vriendelijke barbaar dragen.

"Het verhaal van Alice verwarde haar een beetje, dus een ongeboren vampier haalt zijn voedsel uit het mens zelf? Een rilling ging door haar heen bij de gedachte dat het mens werd opgeslokt door een klein monstertje, een vreselijke manier om te sterven.
"Nee. Hij legd zijn wil bij mij op, ik móet zijn vrouw worden, ik heb geen keus. Ik hou er gewoon niet van om ergens toe gedwongen te worden." antwoordde ze vriendelijk. Ze schudde haar hoofd toen Alice vroeg of ze haar moest dragen en liep gewoon door. Elisha had een slechtere reuk in haar mensengedaante dan ze had in haar wolvengedaante, dus ze rook ze pas een paar meter verderop. Ze nam een aanloop en sprong over een grote boomstronk een soort van afgrondje in. Een felle flits volgde, waarna er op de grond een zwarte wolf stond. Ze keek even om naar waar Alice bleef en begon toen te lopen. Ze zou Alice nooit voor blijven, aangezien zij al honderden jaren oud is en Elisha maar een jaartje of 18. De afstand tussen haar en de mensen werd al steeds minder, terwijl ze de geur van Alice niet ver achter haar rook.

Alice knikte begrijpend. Ja dat had je vaker als je uitgehuwelijkt werd. Dat was weinig tot nooit op vrijwillige basis en meestal besloten door de familie van het slachtoffer. Gelukkig sprong Elisha in een sprong in haar wolvengedaante en ging ze zelf lopen. Ze zou zich nu wel weer moeten inhouden maar ze kon wel wachten, haar hele leven bestond uit wachten.
"Je bent een mooie wolf Elisha." Zei ze vrolijk met haar lichte elfachtige stem. Ze zette een rustig renpasje in en pastte zich aan aan Elisha. Ze roken weldra de mensen steeds dichterbij en het werd met elke stap moeilijker om niet te versnellen. Uit eindelijk versnelde ze toch een beetje en liep ze een stukje voor Elisha uit. Ze stopte op een meter of twintig van ze en bleef daar wachten op de wolvin. Het waren twee kampeerders, twee mannen van een jaar of veertig. Ze waren bezig met het opzetten van een tentje en praten geanimeerd met elkaar.
"Wat gaan we doen?" Fluisterde, bijna te zacht om te horen. Haar voetstappen hadden bijna geen afdruk achtergelaten op de platgedrukte bladeren. Geduldig wachtte ze op Elisha terwijl ze verlekkert naar het mensenvoer staarde. Hmm heerlijk. Ze roken allebei heerlijk en ze moest haar met haar handen vastgrijpen in een boom om zichzelf ervan te weerhouden om te gaan. Er kwamen langzaam diepe afdrukken in de boom.

Alice haar stem was duidelijk hoorbaar voor een wolf met zo'n goed gehoor als Elisha. Ze bewoog haar oren richting de mensen en luisterde mee met hun gesprek, aangezien ze een halfmens was kon ze hun taal begrijpen. Ze praatten over vissen, Elisha liet haar blik rondgleiden en merkte ook een aantal hengels op, liggend bji de waterkant. Ze bewoog haar oren weer richting Alice en hoorde het schors van de boom kraken, even keek ze achterom om te zien wat het deed scheuren maar zag toen dat Alice zich moest inhouden om niet meteen op de mensen af te gaan. Een speels grijnsje verscheen op haar snuit, waarna ze langzaam op de mensen afsloop. De jacht op mensen was als gewoon voor haar, dus wist ze hoe ze onopgemerkt moest blijven. Ze stortte zich op de iets minder dikke man, al dat vet was niet goed voor haar lijn (xD). De andere man viel van de schrik achterover en krabbelde al overheind om vervolgens weg te rennen. Elisha liet dat mens maar gaan, hij was voor Alice en als ze zo snel was als de normale vampiers waren kon ze hem nog makkelijk grijpen. Ze zette haar poot op de borstkas van de man en gromde naar hem. Een mens was een moeilijke prooi aangezien ze zich zo verzetten en zo fors waren, maar Elisha was een sterke wolvin en wist ze nog wel eens te doden. Ze zette haar machtige kaken om de hals van de man en beet, zo hard als ze kon, in de nek van de man. Hij begon angstig te schreeuwen, en even deinsde Elisha achteruit doordat zijn schreeuw zo doordringend was. Maar al snel herstelde ze zichzelf en beet ze weer in zijn nek, een andere plek dan daarnet. Deze keer had ze de slachtader te pakken, maar de man gaf zich niet zomaar gewonnen en krabbelde overheind. Hij rendde weg, naar de rivier met zijn hand stevig op zijn hals gedrukt. Speels hapte Elisha naar zijn benen, die voor haar erg traag bewogen. Ze beet in zijn achillespees waardoor de man viel, waarna ze als een wilde in allerlei delen van zijn lichaam beet.

Elisha viel aan in haar wolvengedaante zonder enige vorm van inleiding of plan. Ze was dan immers ook een barbaar dat moest ze niet vergeten. De boom waaraan ze zich zo hevig had vastgehouden trilde en kwam uit de grond tevoorschijn. Achteloos gooide ze het ding weg terwijl haar ogen glommen door het rode vuur dat haar geweten wegsmolt. Ze krakte haar nek even en liep toen heel langzaam naar de man die ergens verderop gebukt lag, bevroren van angst. In tegenstelling tot Elisha hield ze wel van een spelletje. Ze schudde de dorst één momentje van zich af en knipperde een paar keer met haar ogen. Zo was ze weer enigszins toonbaar.
"Rustig maar meneer, mijn hond wil alleen maar spelen." Zei ze geruststellend glimlachend en ze trok de man overeind. Hij verkeerde in een soort van shok door Elisha en nu was hij in shok vanwege haar schoonheid. Op de achtergrond hoorde je het gescheur van de ledematen van de man's vriend wat haar eerste opmerking erg ironisch maakte. Even bleef hij staan en het volgende ogenblik zonken de tanden van Alice in zijn nek. Binnen twee seconden was het gedaan en leefde de man niet meer.
Zorgvuldig kijkend of er nog enig bloed in de man over was keerde ze hem om. Nope, compleet leeg. Achteloos smakte ze het lijk tegen een boom. Ze vond het gezellig met haar nieuwe jaagvriendin, leuk samen mensen doden en ledematen afscheuren. Ze streek neer op een boomstronk en streek haar jurkje glad. Haar haren waren nog perfect en haar jurkje ongekreukt, ze werd elk era beter.

Ze snoof en rook het bloed van de andere man, hij was heel zwak; aangezien elk druppeltje bloed verdween in de mond van Alice. Waar ze hem aan het opdrinken was als een pakje appelsap, wist ze niet; maar eerlijk gezegd wilde ze dat ook niet weten. Ze was haar moeder verloren aan een vampier en was sindsdien erg achterdochtig geweest; maar eens moet de eerste keer zijn, dus legde ze nu min of meer een vriendschap aan met die Alice. Ze richtte zich weer op de man, die bezig was aan het wegkruipen voor de kaken des doods. Ze grijnsde gemeen en sloop langzaam op hem af, wiebelde met haar kont en sprong boven op hem. De man begon weer met het akelige gekrijs, maar dat had Elisha al verwacht, en voordat hij haar wat aan kon doen beet ze hem weer in zijn keel. De man probeerde haar nog van zich af te duwen met allevier zijn ledematen, maar het was tevergeefs. In een laatste sparteling viel de man dood neer, waarna Elisha zijn dij openreet. Gulzig begon ze met het eten van zijn vlees, hoewel ze liever vrouwenvlees had. Als vanzelf gaf ze een huil naar haar roedel, maar aangezien ze die min of meer verlaten had zal er vast wel niemand komen. Ze scheurde nog een paar brokken vlees af en liep daarmee naar waar Alice zou zijn toe. Op een boswolf na was de omgeving volkomen verlaten, Elisha stopte even en keek hem doordringend aan.
Ga maar eten." zei ze tegen hem, waarna ze het vlees weer oppakte en wegrende. Ze zag nog net in haar ooghoeken hoe de wolf knikte en met een grote boog om haar heen liep naar de man toe. Ze schudde haar hoofd, waarom vreesden de wolven haar toch zo? Ze kwam uit bij een grote boom, waar ze Alice hoog in de boom trof. Ze legde het vlees voor haar neer en keek Alice met grote puppie-eyes aan; ze wachtte tot ze uit de boom kwam voordat ze ging eten, als een soort van respect voor haar.

Ze klom meteen hoger in de boom toen ze het aankomende bloed rook. Het was Elisha met het bloed van de man nog op zich, daarom rook ze er zo sterk aan. Ook had ze nog wat vlees over. Ze had het al gezien en kon er dus tegen, maar hier zo iedere sterfelijke een rolberoerte van krijgen. Langzaam en beheerst klom ze uit de boom zorgend dat haar kleren heel bleven en Elisha. Bij de laatste tak aangekomen giechelde ze om de ongelofelijk schattige oogjes waarmee Elisha haar aankeek en sprong ze met een soepele beweging op de grond. Ze joeg gelijk de kraaien weg die om de lijken heen waren gaan zitten. Ze zat stil en ging eerbiedig op een kratje zitten dat de mensen hadden meegenomen. Ze wachtte geduldig tot ze klaar was, maar Alice was nog lang niet klaar. Ze had niet genoeg aan een mens, ze moest op zijn minst twee mensen hebben om het elf dagen vol te houden en meer om het langer vol te houden.
"Als je nog honger hebt, ik heb nog over." Zei ze giechelend om de ironie van dit alles. Hier zat ze met een weerwolf te jagen. Het was wel leuk moest ze bekennen, ook al zou haar vader het nooit goed vinden als ze met een van de barbaren omging.
"Uhhm...heb jij nog...bloed over?" Vroeg ze een beetje aarzelender dan haar normale zelf.

Elisha schudde haar kop toen Alice haar wat vlees aanbood, ze had genoeg aan haar paar brokken vlees. Ze knikte naar Alice, als teken dat ze zich mocht uitleven op haar tweevoeter. Ze liet haar blik de omgeving rondgaan en snuffelde hier en daar wat. Plotseling vond ze een zachte teddybeer, wat erg naar kind rook. Ze snuffelde verder en kwam uit bij een tent, erg afgelegen. Langzaam liep ze naar binnen, waar ze een moeder samen met diens kind vond. Ze gromde naar hun twee waarna ze langzaam de tent uitliep om te kijken waar Alice was. Ze blafde een paar keer als teken dat ze iets gevonden had en zorgde ondertussen dat de moeder samen met haar kind niet zouden ontsnappen.

Ze glimlachte vrolijk naar Elisha en dronk nog wat over was van haar slachtoffer. Even later, luttele secondes later, hoorde ze het geblaf van haar nieuwe jaagpartner. Ze liep in een vampier tempo naar haar toe, dus een wazige vlek die voor het menselijke oog niet te zien was. Meteen rook ze meer bloed en haar ogen lichtte op in opwinding. Daarna zag ze wát ze rook, een moeder en kind. Ze kon dan geen kinderen krijgen maar had nog steeds genoeg moedergevoelens en schuld om hen geen kwaad te doen. Ze deed haar gezicht in de plooi en liep langzaam naar de twee. Misschien kon ze doen alsof er een troep wilde wolven langs was gekomen en Elisha vredelievend was.
"Rustig maar mevrouw, de wolven zijn weg nu." Zei ze rustig. Ze was er dankbaar voor dat ze er nog perfect uitzag, maar het bloed op Elisha's poten hielp niet echt. Gelukkig leek het onnozele mensje het niet te zien en alleen maar bang te zijn. Misschien zouden ze hen moeten laten gaan. Ze begon te praten zachter dan het menselijke gehoorsysteem.
"Laten leven?" Vroeg ze zo zacht en zo snel dat zij het niet kon verstaan maar Elisha nog wel. De moeder leek iets te zijn gekalmeerd en nu gefixeerd op de nette mooie gestalte die daar zo vreemd was.

Elisha ging iets naar achteren, ze hoorde hoe Alice aan kwam lopen hoewel ze wel erg lichtvoetig was, en dacht dat Alice de klus wel kon klaren. Ze keek haar verbaasd aan, wat er raar uitzag in haar wolvengedaante, en begon met blaffen. Hierna keek ze droog voor zich uit omdat ze er net zelf achterkwam dat Alice haar helemaal niet kon verstaan in wolvengedaante. Ze likte even aan haar poot, waar nog het bloed van de man aan was gekleefd en liet zich zakken door haar achterpoten. Ze bekeek de moeder die haar kind snel aan het wiegen was aangezien ze net had gehuild, de glinsterende tranen rolden over haar zachte wangetje..
Elisha schudde haar kop wild heen en weer, die wolvengedaante deed haar ook geen goed; hoe kon ze nou bedenken dat ze dat kind aan het opeten was? Ze likte haar lippen af bij het zien van de mollige beentjes, maar schudde daarna nog een keer met haar kop. Kwaad grommend nam ze afstand, en ging ze tegen het tentdoek aanzitten. Plotseling klonk de warme stem van Alice in haar oren, ze keek naar de mensen of die het hadden gehoord maar kwam tot de conclusie dat ze nietswetend waren en beantwoordde haar vraag met een subtiele knik. Ze meende de vrouw haar verbaasd aan te zien zitten staren, dat kwam vast doordat ze een wolf zoals haar niet zo intilligent verwachtte. Ze gromde nogmaals omdat de geur van de baby zo verleidelijk was en stapte daarna de tent uit. Zo kon ze zichzelf beter beheersen, terwijl ze verveeld naar het water keek. Het was misschien beter de vrouw níet langs haar eventuele man te leiden, tot er opeens een idee bij Elisha te binnen schoot. Ze sleepte de man de tent in en gooide wat zand over de grote rode plek, het was nu niet zichtbaar voor een mensenoog, hoewel de geur van de man hier duidelijk aanwezig was.

Elisha ging iets naar achteren, ze hoorde hoe Alice aan kwam lopen hoewel ze wel erg lichtvoetig was, en dacht dat Alice de klus wel kon klaren. Ze keek haar verbaasd aan, wat er raar uitzag in haar wolvengedaante, en begon met blaffen. Hierna keek ze droog voor zich uit omdat ze er net zelf achterkwam dat Alice haar helemaal niet kon verstaan in wolvengedaante. Ze likte even aan haar poot, waar nog het bloed van de man aan was gekleefd en liet zich zakken door haar achterpoten. Ze bekeek de moeder die haar kind snel aan het wiegen was aangezien ze net had gehuild, de glinsterende tranen rolden over haar zachte wangetje..
Elisha schudde haar kop wild heen en weer, die wolvengedaante deed haar ook geen goed; hoe kon ze nou bedenken dat ze dat kind aan het opeten was? Ze likte haar lippen af bij het zien van de mollige beentjes, maar schudde daarna nog een keer met haar kop. Kwaad grommend nam ze afstand, en ging ze tegen het tentdoek aanzitten. Plotseling klonk de warme stem van Alice in haar oren, ze keek naar de mensen of die het hadden gehoord maar kwam tot de conclusie dat ze nietswetend waren en beantwoordde haar vraag met een subtiele knik. Ze meende de vrouw haar verbaasd aan te zien zitten staren, dat kwam vast doordat ze een wolf zoals haar niet zo intilligent verwachtte. Ze gromde nogmaals omdat de geur van de baby zo verleidelijk was en stapte daarna de tent uit. Zo kon ze zichzelf beter beheersen, terwijl ze verveeld naar het water keek. Het was misschien beter de vrouw níet langs haar eventuele man te leiden, tot er opeens een idee bij Elisha te binnen schoot. Ze sleepte de man de tent in en gooide wat zand over de grote rode plek, het was nu niet zichtbaar voor een mensenoog, hoewel de geur van de man hier duidelijk aanwezig was.

Ze zag een bijna onzichtbaar knikje van de zwarte wolvin en dat was al genoeg. Ze liep rustig en bedaart met opgestoken handen op de vrouw af, terwijl ze zielverscheurende dorst in haar groeide. Haar ogen waren nu echter compleet zwart wat altijd beter was dan vurig rood. Even had ze het idee dat ze de vrouw en het kind met een draai van haar hand zou vermoorden maar ze bleef staan.
"Uw man is hulp aan het halen bij Rigar, het dorpje hier dichtbij. Het westen." Zei ze vriendelijk terwijl ze glimlachte, dezelfde glimlach die in een seconde haar man had betoverd en daarop vermoord. De vrouw was even te bang om wat uit te brengen en wist niet zeker of ze dit wel echt meemaakte. Ze was ongetwijfeld nu zichzelf ervan aan het overtuigen dat ze gek was of droomde en dat ze zometeen zou wakker worden in de armen van haar man. Maar dat zou ze nooit meer doen en als ze niet gauw de tent en dit bos verliet zou ze haar kind nooit meer haar eerste stapjes zien doen. Ze deed een stapje opzij en gebaarde vol medeleven glimlachend naar de uitgang van de tent.
"Het is geen veilige plek hier voor moeders en dochters." Begon ze achteloos. Misschien zou ze weg gaan door lichte dreiging, zodat ze het gevoel had dat ze werd aangevallen. Mensen hadden wel een instinct, ook al wisten ze dat zelf niet. Daarom bleven de meeste gezonde mensen bij hen uit te buurt en waren ze in het algemeen snel bang en probeerde ze te vluchten. Een soort oergevoel nam dan over.
"Er zou," Ze nam een houding aan waaruit je niet kon opmaken of ze nou op de moeder af wilde gaan of zich gewoon uitrekte," zomaar, wat kunnen gebeuren." Zei ze glimlachend en ze brak de tentstok waaraan ze zich net nog had vastgehouden in stukken met dezelfde hand. De achterkant van de tent storte half in en ze maakte dat ze wegkwam zonder nog om te kijken. Daar zouden ze geen last meer van hebben. Ze kende nog wel een paar mensen die zouden zorgen dat ze niet werd gezocht.
"Zo, dat was leuk. Volgende halte?" Zei ze giechelend en met een sierlijk sprongetje was ze de tent uit. Ze liep in een redelijk rustig tempo naar de andere resten en begon in een bovenmenselijke vaart op te ruimen. Ze wist dat iedere vampier verantwoordelijk was voor zijn of haar eigen slachtoffernazorg. Eerst ruimde ze de laatste sporen van het kamp op, die dumpte ze ergens op een of andere vage plek. Daarna reet ze de wond die ze gemaakt had met haar tanden verder open zodat de tandenafdrukken niet meer zichtbaar waren. De meeste vampiers deden dat zodat het leek op een seriemoordenaar of zoiets. De lijken konden ze verbranden of Elisha moest nog honger hebben.
"Wat denk je? Passen die twee er nog in of moet ik ze een crematie cadeau doen?" Vroeg ze vrolijk met lichtjes van enthousiasme in haar ogen.

Elisha keek op toen Alice aan kwam lopen en de troep die ze had gemaakt aan het opruimen was. Ze gaf haar een likje op haar hand als bedankje dat ze ook haar troep had opgeruimd. Als de mensachtigen erachter kwamen dat er weer een mens was gedood door iets wat zij voor wolven aanzagen, waren er vast een aantal soortgenoten van haar afgeschoten. Nou, soortgenoten waren het ook niet echt aangezien ze half mens en half wolf was. Het waren halfsoortgenoten, daar was Elisha het mee eens. Ze had Moonlight al gemist de laatste tijd, een trouwe vriend van haar, ze vermoedde dat hij afgeschoten was of meegenomen door mensen. Elisha genoot van de tijd dat ze wolf was, zo stond ze dichter bij de natuur en nu ze bij Alice was; iemand die haar ook kende als mens, vond ze het nóg leuker. Ze blafde speels bij het laaste; een crematie dus. Ze ging naast de twee lijken staan en snuffelde even aan de tweede; het was vreemd aangezien ze bij hem niet de ijzerachtige geur van bloed rook. Ze blafde nogmaals en rendde weg, om vervolgens met haar handtas in haar bek terug te komen. Hier zaten haar kleren in, die ze als ze weer terug in mensengedaante was wel nodig had.

Een crematie dus. Het was wel zo veilig om dat te doen ja, ze wilde niet opgescheept zitten met een overgevende wolf natuurlijk. Ze knikte opgewekt als bevestiging dat ze het snapte en begon een vuur aan te leggen. Ze nam in iedere arm een lijk en legde ze bij het vuur. Daar aangekomen scheurde ze telkens stukjes van ze af om die in het vuur te gooien. Het werd aangenaam warm en de geur van geroosterd vlees trok wolven en andere beesten aan. Het was inmiddels al negen uur en het werd over twee uurtjes donker. Nog tijd zat dus.
"Ik vind het leuk zo." Zei ze met haar hoge ijle stem.
"Lekker jagen en bewijs verdoezelen. En je vrienden mogen ook wat." Zei ze glimlachend en om de zoveel tijd schoof ze de angstige wolven een arm of een voet toe. Recycling en multifunctioneel gebruik.
"Het missen van een gesprekspartner is een klein gemis, maar je communicatievermogens laten niet te wensen over." Merkte ze giechelend op. Ze zou het ook gezellig vinden als Elisha weer gewoon bij haar was maar dit vond ze ook leuk. Ze waren een goed team samen, maar ze had nu wel genoeg bloed voor een tijdje achter haar kiezen.

Elisha zat dicht bij het vuur, de warmte die verspreid werd door de hoge vlammen die de lijken opslokten was heerlijk. Ze sloot haar ogen en ademde diep in, de heerlijke geur van verbrand vlees drong diep haar neusgaten in. Ze opende haar ogen en ademde weer uit, toen ze tot haar verbazing een paar wolven kende. Ze saluteerde grinnikte aan hen, waarna ze Alice vragend aankeek met een blik van 'mag ik ook een stuk geroosterd vlees?'. De wolf knikte instemmend en blafde opgewekt toen Alice begon over het jagen. Normaal joeg ze met haar soortgenoten, op mens meestal, maar dit was nieuw en erg interessant. Langzaam leerde ze meer over de vampieren, zouden Alice en Elisha de eerste twee van de rassen zijn die sinds eeuwen weer zo vriendelijk met elkaar omgingen? Plotseling stond ze op, pakte de tas die naast haar lag en verdween achter een paar bosjes. Aangezien de tijd weer daar was; de behoefte om wolf te zijn was verdwenen, zou ze weer veranderen in een mens. Even later kwam Elisha weer terug, met haar kleren aan en haar tas weer leeg op een mobiel, flesje drinken en een appel na.

Ze zag Elisha praten met de wolven en verwonderde zich over de gezichtsuitdrukkingen die ze nu duidelijk kon onderscheiden. Ze had geen idee hoe ze ooit die uitdrukkingen gemist had kunnen hebben. Ze verdween achter de bosjes met haar handtas in haar bek wat er vrij komisch uit zag. Ze bleef vlees voeren totdat alles op was en net toen het vuur de laatste resten van het vlees wegvaagde kwam er weer een menselijke Elisha tevoorschijn.
"Aah weer een menselijke waarmee ik kan praten. Nou ja, halfmenselijk." Zei ze vrolijk en ze porde wat in het vuur om het een beetje gaande te houden. Ze begon zich steeds meer op haar gemak te voelen bij het wolvenmeisje, de zo genoemde barbaar. Tot nu toe had ze nog maar weinig ervan gemerkt, maar legendes kwamen nooit zomaar de wereld in. Eigenlijk waren de twee dames die rond het vuur zaten daar het levende (voor de helft dan) bewijs van.
"Overtreed je nu niet wat roedelregels? Ik ben niet heel erg thuis in de weerwolfadvocatuur maar ik weet er toch wel iets van." Zei ze glimlachend. Het vuur maakte schimmen op de grond en de omliggende bomen.

Ze beantwoordde haar grap-achtig-ding-iets met een glimlach en ging naast haar zitten, een beetje verlegen; maar dat was ze altijd al geweest.
"Roedelregels? Ik zie nog wel óf ik nog bij de roedel hoor bij de volgende gezamelijke jacht." zei ze breed grijnsend, zou ze het hebben verpest bij haar verloofde/roedelleider door weg te gaan? Ze hoopte het niet, aangezien haar hele familie en vrienden in de roedel zat. Zowiezo, als ze nog bij de roedel zat zou ze niet naar die stomme regels luisteren; ze leefde haar eigen leven en leidde haar eigen weg.
"En jij? Zit jij bij een groep of iets dergelijks die je verbieden met mensen zoals ik om te gaan?" vroeg ze nieuwschierig, terwijl ze met een tak in het vuur porde.

"Ooh, een solitaire wolvin dus." Zei ze grijnzend. Ze wist wel het een en ander over hoe het er in elkaar zat bij de weerwolven maar het fijne wist ze er nog niet van. Het was nu nachtelijk donker ook al zagen haar ogen net zo goed als in daglicht. Ze was nu in haar element en met het vuur op haar gezicht leek ze wel parelachtig licht op te gloeien. Ze voelde de warmte van de zonnestralen die werden gereflecteerd op de maan. Het was heerlijk om die warmte te voelen én het kampvuur waar eerst nog vrolijk menseningewanden in hadden geborreld. Ze glimlachte en schudde haar hoofd waardoor haar springende haar heen en weer ging.
"Nee nee, ik heb mijn coven decennia geleden verlaten. Wij vampiers zijn over het algemeen solitaire wezens ook al neigen we soms ook naar groepsverband. Het is altijd leuk om een jachtpartij te hebben." Legde ze glimlachend uit. Jaren geleden was ze met twee anderen samen geweest maar vampiers blijven nooit lang samen.
"Mis jij nooit het gezelschap van de mens, of verracht jij nooit het leven in afzondering?" Vroeg ze.

"Is het ook leuk om een jachtpartij samen met een mens zoals ik te hebben?" vroeg ze droog, met een licht grijnsje. Ze dacht even na over de vraag van Alice, eigenlijk stelde ze zich gelijk als een mens en probeerde ze zo weinig mogelijk op te vallen. Het enige kleine verschil was dat ze betere zintuigen had en in een wolf kon veranderen, that's all.
"Ik mis het gezelschap niet, ik woon in de stad en ben dus vaak genoeg onder de mensen. Als je wilt kan ik je mijn huis wel laten zien, hoewel ik betwijfel of dat goed gaat als je mijn buurvrouw en hond ontmoet." antwoordde ze droog.
"Ben jij vaak onder de mensen? En zo niet, mis je hen niet?" vroeg ze op haar beurt. Ze was ooit eens, toen ze klein was, verliefd op haar buurjongetje geweest. Dat was niet goed afgelopen toen hij gevallen was, en er een klein schaafwondje op zijn knie was gekomen..

"Ik vind het uiterst vermakend ja." Zei ze giechelend. Ze vond het zeker leuk om met deze halfmens om te gaan en om met haar te jagen. Het was weer eens wat anders dan de koele berekenende stilte gevolgd door de snelle lichtvoetige voetstappen en tenslotte stille moord. Ze waren zojuist zelfs gewoon een kamp ingebanjerd. Totaal niet haar stijl, maar zeker zeer vermakend. Door de autoriteiten die zorgden dat vampiers onontdekt bleven waren ze gedwongen erg stil te doen maar dit was eens een welkome verandering. Ze glimlachte om het grapje dat Elisha maakte over haar buurvrouw. Ooh ze zou het best kunnen als ze dat wilde, de omgang met mensen. Ze was prima in staat zich in te houden.
"Redelijk vaak. Ik heb geen vast huis en om de schijn op te houden logeer ik in hotels. Maar misschien settel ik me binnenkort wel ergens. Het is hier erg mooi en de jachtvooruitzichten zijn prima. Dat betekend natuurlijk wel dat ik alleen op dieren zou moeten jagen, maar dat kan ik wel." Zei ze glimlachend. Haar kapitaal verdiend over de jaren was gigantisch dus aan het gebrek aan geld zou het niet liggen. Ze zou een landhuis buiten de stad kunnen kopen, ergens afgelegen en ver weg van de mensen. Daar zou ze alleen zichzelf kunnen zijn en ondertussen kon ze in de stad een leuke mensenbaan uitoefenen. Alice had zoveel studie's achter de rug en een onmenselijk snel werkend brein dat de mogelijkheden talrijk waren.
"Is deze stad aan te raden Elisha? Of willen de weerwolven liever niet dat hier vampiers verblijven?" Vroeg ze lichtjes glimlachend.
"Ik zou het leuk vinden om ooit je huis te zien." Zei ze als antwoord op haar opmerking. Natuurlijk was ooit geen goede tijdsuitdrukking want Alice had immers alle tijd.

"Ik heb nog geen enkele weerwolf hier in deze stad gezien, dus ik denk dat het wel oké is." begon ze een beetje twijfelend, ze had nog geen énkele weerwolf hier gezien. Maar zoals in elke stad omringt door natuur zullen er hier vast wel enkele weerwolven zitten, misschien was het het waard om eens een bezoekje te brengen in de kathedraal?
"Het is een stad met veel mogelijkheden, en veel mensen die niet worden gemist." merkte ze droog op, als Alice hier zou komen wonen zou ze haar wel regelmatig opzoeken als dat mogelijk was.
"Wanneer is ooit? Jij heb alle tijd, ik niet." zei ze met een brede glimlach, waarna ze de stok weer oppakte en een beetje in het vuur porde.

Ze vond de stad die ze tot nu toe gezien had best interessant en zou het niet erg vinden om er meerdere bezoekjes aan te brengen. De laatste keer dat ze hier was geweest was in 1923, ongeveer dan. Toen was de stad nog een corrupte puinhoop vol met donkere steegjes en mensen met ongure bedoelingen. Het was behoorlijk opgeklaart de afgelopen eeuw. Ze giechelde.
"Hmm een paar crimineeltjes minder is nooit slecht voor een stad." Merkte ze giechelend op. Dat had ze al eerder gedaan en ze had er geen spijt van. Criminelen verkrachters en dat soort mensen hadden geen recht van leven in deze mooie natuur. Dat was hoe zij erover dacht. Ze lachte haar hoge klaterende lach om de laatste opmerking van Elisha.
"Ja dat is waar. Wanneer je maar tijd hebt Elisha. Het lijkt me erg leuk om je huis te zien. En misschien schaf ik er zelf ook wel eentje aan buiten de stad. Bevind je roedel zich niet in deze stad?" Vroeg ze maar voor de zekerheid. Straks zat ze in een stad vol weerwolven en ook al kende ze genoeg vampiers die binnen handbereik woonde wist ze niet of ze daar wel zoveel zin in had. Natuurlijk zou een massamoord, zoals dat zou worden omschreven in de mensenkranten, niet in de goede aarde vallen met de vampierautoriteiten.

Elisha knikte even en probeerde te bedenken wanneer Alice langs zou kunnen komen. 's Avonds was geen goed idee, aangezien ze Alice dan niet zo goed in de gaten kon houden en ze misschien wel vermoord werd door de vampier die haar zo aardig leek. Het was niet zo dat ze bang voor haar was, ze moordde net als Elisha en als het geen onverwachtse aanval was kon Elisha haar mannetje staan in een confrontatie.
"Morgen misschien?" vroeg ze uiteindelijk, toen ze had bedacht dat ze morgen niet moest werken en dus eigenlijk de hele dag vrij had. Ze wilde eigenlijk even langs de markt gaan, om misschien een paar spulletjes te kopen die ze helemaal niet nodig had, maar als Alice eerder zou komen konden ze misschien ook samen gaan.
"Nee, mijn roedel bevind zich in de omgelegen gebieden, maar enkelen leven in deze stad maar die heb ik mijn hele verblijfplaats nog niet gezien. Misschien hebben ze wel de opdracht gekregen van mijn verloofde om niet bij mij in de buurt te komen totdat hij met mij gesproken heeft." gaf ze schouderophalend antwoord.