De markt..

"Hmm.." antwoordde Elisha wat afwezig waarna ze haar blik van Velkan losscheurde en Alice aankeek.
"Ik praat hier liever niet over met al die andere in de buurt, wie weet luisteren ze ons af." mompelde ze terwijl ze om haar heen keek. De weerwolven bleven goed uit hun buurt en gingen prima op in de mensenmassa, maar ze róok ze wel en dat was voor Elisha bewijs genoeg. Ze kwamen uit in een parkje midden in de stad, een van de meest favoriete plaatsen van Elisha. Ze ademde de heerlijke geur van bomen diep in en keek naar Velkan, die nog steeds op de daken liep.
"Hij eist dat ik terug kom, terug kom bij hem." zei ze dan terwijl ze voorzichtig om haar heen keek om te zien of ze niet geschaduwd werden.
"Ik dacht dat ik mijn sporen goed had uitgewist toen ik hierheen kwam.." zei ze terwijl ze langs het hotel liep waar alle weerwolven verbleven. Een rilling ging door haar rug toen ze haar moeder daar zag staan, ze praatte daar met een andere man die haar niet bekend voor kwam.

Ze knikte begrijpend en wachtte geduldig tot ze ergens op een plek kwamen waar weer wat ademruimte was. Ook zei ademde de heerlijke bosgeuren in, en vagelijk rook ze nog steeds de geuren van de stad. Zo kon ze eeuwig blijven staan, maar dat was niet verrassend. Overal kon Alice eeuwig blijven staan. Ze kende twee vampiers die als beelden fungeerde en alleen aten wanneer er iemand langskwam. Okeee ze dwaalde weer af. De weerwolf liep over de daken in de richting van het hotel die ze nu konden zien.
"En dat wil je...niet?" Vroeg ze, weer een uitleg behoevende vraag. Ze keek smalend naar de groep weerwolven alleen al die zich buiten hadden gevestigd.
"Ik denk dat dat bijna onmogelijk is. Of in ieder geval zal worden." Zei ze terwijl ze weer in de toekomst keek. Oh...dat wist Elisha nog niet. Nou ja, er was overal een eerste keer voor. Ze zag Elisha bellen vanuit een telefooncel omdat ze niet zou worden getraceerd zo, maar het hielp niets. Het was een nutteloos visioen maar het bewees haar punt.
"Gaat het?" Vroeg ze ongerust. Ze zag de rilling door haar heen gaan.

"Ik wil het niet, maar als ik bij hem ben.. het is alsof hij mijn gedachten kan manipuleren." gaf ze antwoord. Het was vast heel raar voor Alice omdat Elisha eerst zo hatelijk over hem praatte en vervolgens zo afwezig was omdat ze met haar gedachten de hele tijd bij de ontmoeting was. Elisha vond het wat vervelend dat Alice zoveel over haar wist maar zij eigenlijk zo weinig over Alice, maar liet het maar.
"Hoe bedoel je?" vroeg ze, toen Alice vaag praatte. Ze was altijd zo dromerig en elf-achtig, het leek wel alsof ze in de toekomst kon kijken. Maar dat bestond niet, alleen in fabeltjes. Elisha toverde een waterige glimlach tevoorschijn en besloot om Alice maar niet te vertellen over haar moeder.
"Prima." antwoordde ze glimlachend, het ging alweer beter.

Hij was bijna bij het dak van het hotel toen hij voelde dat hij aan werd gekeken. Hij stopte abrupt en zijn zelfverzekerde blik bleef rusten op een bleek meisje, het vampiervriendinnetje van Elisha. Ze lachte, een uitdrukking die erg bij haar gezicht pastte. Even later keek Elisha ook, en die blik vervulde hem absoluut niet met gevoelens vol verrachting, in tegenstelling tot die van de vampier. in tegendeel zelfs. Hij had weer even nodig om zijn blik los te scheuren van dat prachtige meisje en liep toen gestaag verder. Hij sprong van het gebouw aan de achterkant en liep naar de voorkant van het gebouw. Daar stond Elisha's moeder te praten met de manager, een vriendelijke vent en een verre vriend van de familie. Hij was geen weerwolf en hij knapte soms nog wat klusjes voor hen op. Hij liep naar haar moeder en de manager en die bogen onmiddelijk diep.
"Trek niet zo de aandacht." Siste hij door zijn tanden terwijl hij schichtig om zich heen keek. Onmiddelijk rezen de twee weer op en keken hem aan. 'Heb je haar gezien Velkan? Elisha?' Sprak de smachtende stem van haar moeder. Hij wilde haar aanwijzen dat ze in het park stonden, maar bedacht toen dat Elisha dat niet fijn zou vinden.
"Ja." Zei hij kortaf en hij zag de teef weer opgelucht ademhalen. Ze wilde alleen maar weten of ze nog leefde. Hij wenste dat ze weer naar huis kwam, al die onrust om niets. De hele roedel verplaatst naar een of andere vage stad. De tefen hadden weer hoop gekregen en vochten met elkaar om wie het sterkst was. Want iedereen wist dat als de keuze van de roedelleider onbeslist was, de sterkste de meeste kans maakte. Zelfs Elisha's moeder, die toch een slag ouders was als hij, had littekens op haar van gevechten.

Ze knikte begrijpend. Ze had genoeg verliefde buien gehad om te snappen wat ze bedoelde. Alsof hij een complete macht op haar had, en hij daar perfect van bewust was. Misschien kwam het door het roedelleiderschap, daarvan groeide mannelijke ego's sneller dan kinderen. Ze besloot dat het niet uitmaakte of ze Elisha alles vertelde of niet. Ze zou er geen misbruik van maken, ze stonden toch op goede voet met elkaar? Ze waren vriendinnen en vriendinnen zouden zulke dingen niet doen.
"Ooh uhm, ik kan de toekomst zien. Visioenen. Begrijp me niet verkeerd de toekomst kan altijd veranderen maar tot een zekere hoogte kan ik in de toekomst kijken." Zei ze opgewekt. Ze hoorde de leugen die doorklonk in Elisha's meestal redelijk vrolijke stem. Ze keek bezorgd naar Elisha en als in een menselijk gebaar legde ze haar hand geruststellend op Elisha's schouder.
"Het is allemaal wel veel om te bevatten." Zei ze glimlachend tegen haar. Ze moest zich niet onzeker voelen. Haar verloofde stond nu weer op de grond en praatte met de twee voor het hotel. Ze bogen voor hem, wat nogal opviel.

Elisha keek afgeleid de andere kant op, richting Velkan. Alles wat Alice zei drong niet echt tot haar door, en het duurde een tijdje voordat ze doorhad dat Alice tegen haar praatte.
"Hmm.. wat?" mompelde ze terwijl haar blik nog steeds op Velkan gericht was. Het was duidelijk dat híj het was, aangezien haar moeder en de onbekende man voor hem bogen.
"Mam, sta op." siste ze zachtjes, bijna onhoorbaar. Haar pupillen vernauwden toen ze ontdekte dat haar moeder vele schrammen en sneeën op haar lichaam had. Ze had wel in de gaten wat er aan de hand was, nu Elisha weg was gegaan waren vast vele vrouwen aan het concurreren om de vrouw van hem te worden. Ze hoorde plotseling een warme stem naast haar, en verbaasd keek ze om. Het was aan de andere kant van Alice, die nog steeds naar Velkan aan het kijken was. Ze glimlachtte lief naar de jongen die van haar leeftijd maar had niet gehoord wat hij vroeg.
"Sorry, wat zei je?" vroeg ze aan hem terwijl ze hem glimlachend aankeek. Hij keek verslagen naar de grond en richtte zijn blik toen weer op haar. "Ken ik jou niet?" zei hij met een jongensachtig grijnsje. Elisha schoot in de lach door zijn mislukte versierpoging en keek even kort naar Alice.
"Nee, ik heb geen idee wie je bent." grinnikte ze.

Elisha's blik en gedachten waren ver weg van de rest van de wereld, het leek wel alleen om die mensen bij dat hotel te draaien. Nou...mensen kon je het niet echt noemen. Er kwam een jongen aan, van Elisha's leeftijd. Ze vond het heel schattig, dat hij haar zo mislukt probeerde te versieren. Haar verloofde zou het wat minder vinden, dacht ze grinnikend. Ze zag wat blikken verstrakken om haar heen, het waren de weerwolven die niet echt blij waren met de flirtpoging. Discreet stapte ze een stapje naar achteren zodat de twee samen even konden praten. Achteloos plukte ze wat blaadjes van een boom en liep subtiel de andere kant op.
"Ga je gang." Fluisterde ze giechelend, ze wist dat Elisha haar kon horen. De jongen was duidelijk een beetje van slag en probeerde een coole tekst te verzinnen.

Woedend keek Velkan naar Elisha die stond te praten met een vleesjongen. Een miezerig mannetje die zich waagde bij die mooie vrouw die veel te hoog gegrepen was voor hem!! Hij was laaiend dat die vent alleen maar durfde naar haar toe te stappen. Hij negeerde Elisha's moeder en de manager, die dingen aan hem vroegen, Elisha's moeder begon te vragen over haar dochters bereidwilligheid en begon te flirten. Stelletje aasgieren..dacht hij kwaad. Plotseling grijnsde Velkan.
"Iemand's telefoon." Gebood hij kortaf. Er werden meteen twee mobieltjes in zijn gezicht gepropt en hij pakte degene van haar moeder aan. Hij typte automatisch het nummer in en kreeg een mannenstem aan de telefoon. Hij praatte wat en gebood de man te doen wat hem werd gevraagd. Hij was een trouw roedellid en een nederige man, die meteen deed wat hem werd gevraagd. Het was altijd handig om een hooggeplaatste politiecommissaris te kennen. Hij bleef de twee in de gaten houden totdat er drie agenten naar het park liepen en de jongen die met haar stond te praten arresteerde. Hij wilde hem niet in elkaar slaan, maar dit was een prachtige oplossing. De jongen verdween in een auto en daar gingen ze. Hij had vast wel iets gedaan.
"Hier." Hij gaf de telefoon terug.
"Ik wil dat je ons verblijf verlengt, zet het maar op de gemeenschappelijke rekening. En Hannah, zou je iets voor me willen doen?"
'Natuurlijk.'
"Zorg dat de familie die op wacht staat me waarschuwt op enig mannelijk contact." Praatte hij raadselachtig en grijnzend, en meteen verdween de moeder van Elisha. Soms was het leuk roedelleider te zijn.

Ze keek toe hoe Alice even wegging en droog blaadjes aan het plukken was, hierna keek ze weer naar de jongen.
"Hoe heet je?" vroeg ze geïnteresseerd aan hem, waarna ze opstond om op gelijke hoogte met hem te zijn.
"Murtagh." antwoordde hij een beetje verlegen. "En jij?" vroeg hij aan haar terwijl hij langzaam dichterbij schoof.
"Elisha." zei ze grinnikend, "Murtagh? Mooie naam hoor." glimlachtte ze. Ze wierp even een korte blik op Velkan en keek weer naar Murtagh. "Waarom ben je naar mij toegekomen, Murtagh?" vroeg ze vriendelijk.
"Nou ehm.." , begon hij terwijl hij zenuwachtig aan zijn handen vriemelde.
Elisha keek even over de schouder van de jongen naar de politiemannen die achter hem verschenen, ze zouden vast langslopen hoewel hun blikken wel op haar en de jongen gericht waren.
"Ik vind je erg.." maar verder kwam hij niet omdat hij in de boeien werd geslagen door de politiemannen. Verbijsterd staarde Elisha naar hoe hij langzaam omkeek, hij had nooit zijn zin af kunnen maken. Ze wierp even een blik naar Velkan maar die stond nog steeds voor het hotel, even onbewogen als daarnet. Verslagen sloeg ze haar ogen neer en ging ze op de rugleuning van het bankje zitten, strak naar Velkan kijkend om te ontdekken of híj degene was die Murtagh liet opsluiten.

Ze wilde niet naar hun gesprek luisteren maar ze kon ook niet anders. Het kwam gewoon door haar gehoor. Haar gehoor stelde haar ook in staat om te horen wat Velkan zei. Ze giechelde om alle gebeurtenissen, het was het enige wat ze kón doen. Ze vond het aan de ene kant raar en aan de andere kant lief. Ze stond op en liep naar het bankje waar zij ook plaatsnam.
"Wat is er gebeurt?" Vroeg ze, alsof ze Velkan niet had gehoord. Ze zou het zo schattig vonden als Velkan en zij zouden trouwen dat ze er niet tussen wilde staan. Ze waren zo lief samen, beiden hadden ze zulke vurige karakters. Elisha was behoorlijk kwaad dacht ze, maar ze kon haar emoties niet helemaal goed aflezen.
"Hoe voel je je?" Vroeg ze daarom maar. Ze vond het irritant als ze de situatie niet precies wist.

Hij hield zijn gezicht in de plooi en praatte nog rustig over koetjes en kalfjes met de manager, Hannah was al weg. Hij wilde niet dat ze erachter kwam dat het zijn schuld was dat de jongen was opgesloten. Maar dat zou onwaarschijnlijk zijn, ze had nog niet echt een idee van hoever zijn macht lag. Dat nam hij tenminste aan, zelfs hij verbaasde zich nog over de invloed van zijn connecties. Hij zag haar blik en kon niet anders dan gevangen worden genomen in die vurige ogen die hem nu waarschijnlijk dood wenste. Hij was erg gefrustreerd dat ze hem zo haatte. Het kwetste hem bijna, bíjna. Hij had een groot genoeg ego om die klap te incasseren.
"Charles, is dat geen prachtvrouw?" Zei hij zuchtend en de manager draaide zich aarzelend om om haar ook te kunnen zien. 'Uh, jazeker meneer. Erg mooi meneer.' Zei hij aarzelend, niet zeker van wat hij moest zeggen.
"Precies. Moest jij mijn verblijf niet verlengen?" Zei hij ijzig toen hij vond dat de manager iets te lang naar haar staarde. 'Jazeker meneer, meteen meneer.' en met die woorden rende hij weg. Velkan liep naar de muur om ertegenaan te leunen en haar zo te kunnen blijven bekijken.

Elisha draaide zich met tegenzin om om vervolgens Alice aan te kijken.
"Euh.. ik stond gewoon te praten met een leuke jongen, werd hij vervolgens in de boeien geslagen!" riep ze verbaasd uit.
"Hoewel ik wel een ideetje heb wie erachter zit.." vervolgde ze terwijl ze glimlachend een blik op Velkan wierp. Als ze niet zo boos op hem was geweest zou ze het vast wel lief vinden dat ze de jongen voor haar weghaalde, maar nu even niet. Zonder antwoord te geven op Alice haar vraag liep ze naar Velkan toe, die nog steeds voor het hotel stond. Ze stopte een paar centimeter voor zijn neus en keek hem kwaad aan.
"Moest dat nou?" vroeg ze aan hem, zonder eerst te vragen of hij de jongen wel had laten opsluiten of niet.

Tot zijn grote verbazing liep Elisha nijdig op hem af, dat ze dat durfde. Haar moeder kon ieder moment terugkomen en dan had je al helemaal de poppen aan het dansen. Allereerst zou Hannah bezorgd zijn om haar dochter en daarna jaloers op haar. Walgelijk. Ze bleef een paar centimeter voor hem staan en keek boos. Het kostte hem echt moeite om zijn handen niet in haar nek te leggen en haar naar hem toe te trekken.
"Mijn antwoord hangt af van waar je me van beschuldigd." Zei hij met een onschuldig glimlachje. Hij wilde niets meteen bekennen.

Ja, zover had ze het zelf ook al meegemaakt. Ze verbaasde zich over het feit dat ze er zo snel achter was gekomen dat Velkan de schuldige was in deze situatie. Aan de andere kant, de man was helemaal hoteldebotel van haar dus dat zou best nog wel eens logisch kunnen zijn. Ze giechelde toen Elisha opstond en naar hem toe stampte. Ze bleef heel dichtbij hem staan, Alice wist niet of dat een bewust reactie was of niet. Ze hoorde woordelijk wat ze zeiden en ze moest heel erg haar best doen om niet in lachen uit te barsten toen ze een visioen kreeg van Velkan die Elisha naar hem toe trok. Hmm dat kón misschien dus nog gebeuren. Ze rook steeds sterker een weerwolvengeur. De weerwolven wilden van haar af, het buitenbeentje. Ze lachtte schamper en zwaaide naar de bewakers.

"Murtagh.. jij.. je liet hem opsluiten." concludeerde ze, terwijl ze even achterom keek om te zien waar Alice was. Gelukkig viel ze goed op met haar parasol en slenterde ze ergens rond in het park. Ze richtte haar blik weer op Velkan die nonchalant tegen het muurtje stond geleund.
"Of niet soms? En waar is je aanhang?" mompelde ze erna, doelend op de weerwolven die hen hadden gevolgd gedurende hun hele wandeltje door de stad. Ze tuurde even langs Velkan heen naar binnen, maar kon daar niet veel anders zien als twee mensen die achter de balie stonden. Dus hier logeerden tientallen, misschien wel honderden weerwolven? Waar haalden ze soms al het vlees vandaan, en voor degene die mensen aten; vrijwilligers?
"En hoe haalden je servanten of hoe je het ook mag noemen het in hun hoofd om een ijzeren kruisje op de arm van Alice te leggen?" vroeg ze hierna, waarna ze een stapje naar achter ging en leunde tegen een paal vlak naast Velkan.

"Waarom zou ik dat doen?" Vroeg hij als retorische vraag met een flauw glimlachje. Hij ontkende noch bevestigde wederom iets. Murtagh heette die gast dus. Het deed hem denken aan modder die naam, walgelijk ventje. Het liefst had hij hem ter plekke koud gemaakt maar dat zou vast niet zo goed zijn geweest voor zijn imago als roedelleider.
"Mijn, aanhang?" Zei hij grinnikend.
"Hier en daar." Zei hij nonchalant. Zijn 'aanhang' was overal om haar heen, maar gelukkig waren deze mannen en vrouwen slimmer dan de vorige die haar hadden geschaduwt bij hun laatste ontmoeting. Vanaf nu zorgde hij dat hij alleen maar capabele familieleden had die over haar waakten. Het was alleen voor haar eigen bestwil...en een beetje voor de zijne moest hij toegeven. Hij wilde weten welke mannen hij nog meer koud kon maken. Elke wellustige blik zou worden gestraft doordat hij persoonlijk hun ogen uit hun kassen rukte. Dit keer keek hij serieus verbaasd.
"Wat?" Hij was van zijn stuk gebracht door haar laatste beschuldiging. Een kruisje, op de vampier? Welke imbiciel had dát in zijn hoofd gehaald? Hij zuchtte, die sukkel wist niet van ophouden.
"Rarden, de bèta die je hebt ontmoet bij de laatste bijeenkomst waar je heen bent geweest. Daar zou hij niet mee wegkomen." Zei hij serieus, terwijl hij haar nog steeds in haar ogen keek. Het werd moeilijker om haar niet te kussen. Die bèta, daar rekende hij later wel mee af.
"Anders nog iets?" Vroeg hij, weer glimlachend zoals altijd.

"Omdat je het niet kan hebben dat ik met andere mannen omga." zei ze rustig. Ze ging even met haar hand over de pilaar van marmer die heerlijk glad aanvoelde.
"Heb jij dat hen bijgebracht soms?" vroeg ze aarzelend, en anders was die bèta van hem behoorlijk dom aangezien Alice hem zijn pols had gebroken. Ze trok haar linker wenkbrouw op toen Velkan zei dat Rarden er niet mee weg zou komen, maar of hij hem ook werkelijk ging straffen betwijfelde Elisha.
"Nee," antwoordde Elisha een beetje verslagen. De vele vragen die ze net nog had waren verdwenen door het zijn bij Velkan, misschien had hij inderdaad controle over haar brein? Ze zuchtte diep en keek hem weer aan.
"Toch wel, waar is mijn moeder? Je moet haar vast meegenomen hebben als chanteermiddel." zei ze met een kleine glimlach.

"Dat is waar." Zei hij simpelweg. Hij haatte het dat ze met andere mannen omging, hij vond het gewoonweg te frustrerend. De volgende keer zou hij echt de man in elkaar slaan, of een ander leuk plannetje dat hij dan in werking zou stellen. Het was altijd leuk om creatief om te gaan met de invloed die hij had.
"Hij is gewoon dom, ik stel binnenkort een andere aan." Zei hij afwezig, het was niet belangrijk. Het was waarschijnlijker dat zijn bèta gewond was dan de vampier, die vast wat langer rondliep. Hij vond het ook heel ergerlijk dat zij er was. Ze wist veel, teveel. Toen ze naar hem keek dacht hij, nee hij wíst dat ze dwars door hem heen kon kijken. Het liefst zou hij haar ook opruimen, maar het was een vriendin van Elisha dus deed hij dat niet. Hij hield haar echter wel heel strikt in de gaten als ze in de stad was. Hij grijnsde.
"Jij hebt een veel te lage dunk van mij Elisha." Zei hij zacht, grijnzend. Hij keek om, ze kwam nog niet.
"Hannah wilde je heel graag zien, ze smeekte me of ze mee mocht." Zei hij rustig. Er zat een plukje haar voor haar ogen waardoor hij haar niet goed kon aankijken en als een automatisme veegde hij die weg. Hij rook Hannah voordat ze er was. 'Dat is gedaan Velkan...' hoorde hij, het klonk alsof ze loops aan het worden was of ze was gewoon aan het flirten. Ze zag haar dochter en Velkan op een korte afstand van elkaar en je zag jaloezie en geluk tegelijk over haar gezicht gaan. Ze schoot langs Velkan heen en gaf haar een knuffel. 'Ooh liefje ik heb je zo gemist. Waarom ging je weg? Ik was ongerust!' Ze bleef maar doorbabbelen.

Elisha schonk hem een geërgerde blik toen hij gewoon doodleuk een ander zou gaan aanstellen. Maarja, híj is de alpha dus hij moet dat zelf weten. Ze mompelde een paar woordjes die onverstaanbaar waren toen haar moeder dolblij maar ook stikjaloers op haar af kwam rennen. Ze liet haar armen vermoeid hangen toen haar moeder haar zowat plette.
"Máam? Moet dat nou?" zei ze wat geërgerd, waarna haar moeder haar gelukkig los liet. Haar moeder ging naast Velkan staan, waarom had ze ook geen idee. Zou zij misschien zijn nieuwe vrouw worden? Nu hij haar niet krijgen kon ging hij maar voor haar moeder, of het kon niet natuurlijk.
"Ehm.. ik wou nieuwe gebieden verkennen." loog ze, en daar was ze niet goed in; liegen tegen haar moeder. Ze keek even naar Velkan, waarna ze weer naar haar moeder keek.
"Jullie zijn een goed stel." zei ze droog, waarna ze met haar voet en met haar armen over elkaar geslagen tegen de paal aan leunde. Het was duidelijk dat ze gespannen was, hoe zou ze haar moeder vertellen dat ze de roedel min of meer in de steek gelaten had?

Hij moest een lachje onderdrukken toen Elisha afwerende gebaren maakte tegenover haar moeder. Zodra het innige omhelsing gedeelte over was ging Hannah weer naast hem staan, en die blik in haar ogen vond hij ergerlijk. Het was waar dat bij de wolven de jaren niet uitmaakte maar hij was nog steeds voor de helft menselijk. Hij vond het nog steeds een beetje vreemd dan een 45 jarige vrouw avances maakte naar hem. Hij grinnikte en keek Elisha onopvallend met opgetrokken wenkbrauwen aan. Was dat nou...jaloezie? Ja, hij dacht het wel. Met een glimlachje wuifde hij die speculatie weg.
"We zíjn geen stel Elisha." Zei hij rustig en glimlachend. Hannah keek een beetje beteuterd en voegde een snauwende 'nee dat zijn we niet' eraan toe. Een beetje meer blijdschap dat haar dochter terug was kon ook wel zeg. 'Nieuwe gebieden nieuwe gebieden, kletspraat. Je had me ook even kunnen inlichten jongedame. Waarom ging je weg?' vroeg ze geërgerd, hoewel ze wel naar haar toe liep en een arm om haar heen sloeg. Misschien hield ze nu eindelijk eens op met die vechtpartijen.

Elisha trok haar wenkbrouwen op, maak dát de kat wijs. Als hun geen stel waren was ze duidelijk blind of slechtziend. Ze zag duidelijk de beteuterde blik en vroeg zich af wanneer de hele meute meisjes/vrouwen kwam om Velkan te aanbidden. Of om zijn handtekening te vragen om die vervolgens onder hun kussen te leggen.
"Ik heb je ingelicht mam, heb je het briefje bij de koelkast niet gezien?" grinnikte ze, waarna ze de arm van haar moeder met een soepele beweging van haar schouder af sloeg. Ze vond het ranzig om Velkan samen met haar moeder te zien, maar vroeg of laat zou ze daar mee moeten leven. Ze vroeg zich af wanneer er een volgende bijeenkomst zou komen, eentje die ze dan van de verte zou volgen omdat Velkan anders nog zou denken dat ze écht met hem terug zo komen.
"Eh.. hoe lang blijf je?" vroeg ze aan Velkan, terwijl ze een beetje verlegen naar de grond staarde.

Hannah was uiteindelijk toch niet zo blij om haar dochter te zien als hij had gedacht. Ze liep met dezelfde geërgerde blik weg als ze gekomen was en hij negeerde haar maar. Ze moest echt niet gaan denken dat ze echt kans maakte. Hij leek wel gek zeg, hoe sterk ze ook was hij zou altijd Elisha verkiezen. Hij was nog steeds verbluft over het feit dat ze daadwerkelijk jaloerse gevoelens had geuit jegens hem, hij maakte dus heel misschien een klein beetje vooruitgang. Dat gaf hem weer een beetje hoop, hoop die hij zichzelf eerst niet gunde.
"Zolang als nodig is." Zei hij raadselachtig, met zijn eeuwige zelfverzekerde glimlach op zijn gezicht. Hij zou echt niet eerder vertrekken voordat ze met hem meeging, ook al ging dat nog zo lang duren. Zij was zijn enige doel op dit moment.
"Hoe lang blijf jij?" Vroeg hij grijnzend op zijn beurt. In de verte hoorde hij Hannah nog dingen mompelen als 'ik ruil zo met d'r' en 'weet niet hoeveel geluk ze heeft'.

Ze grijnsde om zijn raadselachtige opmerking. Ze had eigenlijk gehoopt op 'een week' of hoogstens 'twee weken' maar jammer genoeg was dat niet zo.
"Dan worden de kosten van dit hotel wel erg hoog." merkte ze droog op, bedoelend dat ze voorlopig nog niet met hem mee zou gaan. Ze ging op een bankje zitten en gebaarde dat hij best wel naast haar mocht zitten als hij dat wilde. Ze legde haar handen op haar kniën en nam een ontspannen houding aan, aan de overkant liep Alice; even elfachtig als altijd.
"Zolang als dat nodig is." zei ze met een brede grijns als antwoord op haar vraag. Ze liet haar blik even de omgeving rond gaan en merkte dat Murtagh doodleuk het politiekantoor uit kwam gelopen. Ze stond op om vervolgens naar hem toe te lopen, maar bedacht dat ze nog wel héel even hier bij Velkan kon blijven. Maar niet langer als dat nodig was, ze zou weggaan voordat hij haar had overtuigd om bij hem te blijven.

"Ik heb het er voor over." Zei hij glimlachend. Hij zette zich af aan de muur en liep naar het bankje waar hij rustig ging zitten. Hij draaide zich naar haam om en steunde met zijn elleboog op de leuning met zijn hand in zijn nek. Hij grinnikte toen hij haar opmerking hoorde. Hij moest moeite doen om zijn ontspannen houding niet te laten varen toen hij zag dat Modder weer uit het politiegebouw kwam lopen. Hij zou nog eens een hartig woordje spreken met die commissaris, hoe moeilijk kon het nou zijn om een vleesjoch vast te houden? Hij rook naar drugs, daar hadden ze hem zeker voor vast kunnen houden!
"Waarom ben je zo koppig?" Vroeg hij glimlachend terwijl hij haar peinzend aanstaarde. Zijn ogen zochten een emotie in Elisha's blik zodat hij daarin kon verdrinken. Hij wilde met haar blijven praten, bij haar blijven. En hij wilde al helemaal zijn handen om de nek van die Modder sluiten!!
"Waarom verzet je je zo tegen me?" Vroeg hij meteen na zijn vorige vraag.

Ze bekeek hem toen hij naar Murtagh a.k.a. Modder keek. Ze zag zijn blik verstarren toen hij naar hem keek, hij zou hem vast allerlei kwalen toewensen. De manier waarop hij naar Murtagh keek verontrustte haar een beetje, wie weet had hij al mensen op hem af gestuurd om hem te vermoorden?
"Murtagh blijft in leven." zei ze emotieloos nadat Velkan haar allerlei vragen had gesteld. Ze ontweek ze bewust, maar wist niet of dat wel zo gewaardeerd werd door Velkan. Hij was tenslotte de grote baas en kon alles krijgen wat hij wilde, maar hij kon háar niet krijgen. Was dat misschien de rede waarom hij haar zo graag wilde? Omdat ze zo ongeveer onbereikbaar voor hem was? Hij bezorgde haar zoals altijd vele vragen, vragen waarop ze dolgraag antwoord wilde.
"Waarom ben je zo vastbesloten om mij mee naar huis te nemen?" vroeg ze op haar beurt, ze was wel benieuwd hoe hij erop zou reageren.