De markt..

"Natuurlijk." Zei hij glimlachend en een beetje geforceerd. Het was heel jammer dat ze zijn blik had opgmerkt, nu had hij moeten beloven dat dat junky geval in leven zou blijven. Ach het was toch een nietsnut die toch nooit wat zou bereiken in zijn leven. Ze ontweek zijn vragen door een wedervraag te stellen, jammer. Hij had graag haar antwoord daarop willen horen. Hij glimlachte toen hij haar vraag hoorde. Als hij zei dat hij niet zonder haar kon of iets die richting uit zou ze hem toch niet geloven, ze zou zeggen dat hij loog of zou kwaad worden.
"Omdat ik je voor mij perfect bent." Zei hij daarom maar als antwoord. Het was honderd procent waar, dus ze kon hem nooit betrappen op een leugen. Hij liet zijn vragen maar gaan. Hij zuchtte en kwam mokkend tot de conclusie waar hij niet op wílde komen.
"Ik, zal je niet tegenhouden als je weer naar dit vent wilt." Zei hij zuchtend, maar zijn glimlach had zijn gezicht nog niet verlaten. Hij schiep wat ruimte tussen hen ,want wederom was de ruimte tussen hen tijdens het gesprek steeds minder geworden, om aan te geven dat ze mocht gaan als ze wilde. Hij pakte hem nog wel ergens mee, ooit. Nu moest hij haar haar vrijheid geven, jammer genoeg.

Ze rolde met haar ogen toen hij vertelde dat ze perfect voor hem was. Wat had dat núweer te betekenen? Was het een of andere list om haar zijn hotelkamer mee in te lokken om haar vervolgens te kidnappen en mee te nemen naar zijn eigen gebied? Het was in iedergeval gelukt, behalve dat hotelkamer en kidnap gebeuren. Ze voelde een vervelend gevoel in haar buik toen hij die lieve woordjes vertellen, een gevoel dat ze wel vaker kreeg.
"Nee, ik blijf wel hier, bij jou.." antwoordde ze gemaakt verveeld terwijl ze op haar hand steunde. Ze had zo alleen maar oog voor Velkan, en voor de mensen die op het troittoir achter hem liepen dan. Ze slaakte een diepe zucht; deze dag was zo vermoeiend voor haar geweest. Ze streek een lok uit haar gezicht en ging met haar hoofd op de rugleuning liggen.

Hij wist niet waarom Elisha ineens besloot om te blijven, maar hij was er in ieder geval blij mee. Toch klonk ze verveeld, ze wilde liever bij Modder zijn. Maar het kon hem even niet schelen wat haar gevoelens waren voor Modder want nu zat ze bij hem. Haar ranke nek lag tegen de rugleuning van het houten bankje aan terwijl hij hoofd daar ook op rustte. Het was een plaatje waar hij wel uren naar kon kijken.
"Ben je niet blij om je familie weer te zien?" Vroeg hij peinzend. Hij wilde alles in de wereld vragen om te zorgen dat ze praatte en hem alleen al gek maakte met haar stem. Haar ogen waren gericht op de lucht boven hen, zelfs zo waren ze mooi. Ze waren echter het mooist als ze aangewakkert werden door een vurige emotie. Tot nu toe had hij alleen woede meegemaakt, maar hij hoopte dat dat ooit zou veranderen. Aan de vorige vraag had hij 'en mij' willen toevoegen, maar dat zou niet goed ontvangen zijn. En dat antwoord wist hij trouwens toch al. Charles kwam trillend van angst terug met een telefoontje in zijn hand.
"Wat?" vroeg hij verbaasd en hij ging rechtop zitten. 'Telefoon meneer. Meneer Rarden.' Zei hij angstig en hij gaf de telefoon aan Velkan alsof het een tijdbom was.
"Ja?" Sprak hij kortaf. 'Die politie-agenten konden hem niet langer vasthouden op welke grond dan ook. Moeten we hem afmaken?' klonk de stem van Rarden aan de andere kant van de lijn. Hij keek even aarzelend naar Elisha. Ja of nee?
"Vertel me iets dat ik nog niet weet. Nee, laat dat maar. En als ik tijd heb moet ik eens even met je praten Rarden, je hebt vandaag misschien wel de domste fout uit je tot nu toe vrij korte leventje gemaakt." Zei hij geërgerd. Hij klapte de telefoon dicht en overhandigde hem weer aan Charles.
"Zou je willen zorgen dat de familie aan niks ontbreekt?" Vroeg hij gebiedend. 'Ja meneer, natuurlijk meneer.' klonk het vaste antwoord van Charles en hij verdween weer drafend naar binnen. Hij keek afwachtend naar Elisha alsof er niets was gebeurt.
"Je bent me trouwens nog twee vragen schuldig." Ging hij grijnzend verder.

Een glimlach verscheen op haar gezicht toen hij over haar familie begon.
"Niet echt. Ze schaduwen mij alsof ik een vreemde ben die een bedreiging kan vormen voor de roedel. Vooral mijn nichtjes en tanten kijken zo vol woede naar mij. Is er soms iets wat je tegen hun heb gezegd, over mij?" begon ze voorzichtig met een grijns. Wie weet had haar tante zich wel achter de lantaarn verstopt om vervolgens hun gesprek af te luisteren. Ze lachtte om haar eigen gedachte en keek hoe een fatzige man haastig het hotel uit kwam gelopen. Hij stak zijn arm uit en gaf een telefoon aan Velkan, blijkbaar met Rarden aan de andere kant. Ze ging weer normaal zitten met haar armen over elkaar. Ze staarde naar een paar kinderen die doodleuk aan het voetballen waren maar luisterde ondertussen goed naar het gesprek tussen Velkan en Rarden. Het zou misschien onbeleefd zijn om hun gesprek af te luisteren, maar ze kon het niet helpen dat ze zo'n scherp gehoor had. Hoeveel familieleden zouden er wel niet in dat hotel verblijven?
"Hmm.. oké." antwoordde ze afwezig terwijl ze nog steeds voor zich uit staarde. Ze zag Alice zwaaien naar een groepje mannen gekleed in het zwart, wat vast een paar van die stalkers moesten zijn. Konden ze haar niet eens met rust laten, het was niet zo dat ze nu 's nachts door hun hotel ging sluipen om vervolgens elke weerwolf te vermoorden.
"Ik hou gewoon niet van verplichtingen." zei ze uiteindelijk, nadat ze haar blik weer op Velkan had gericht.

Velkan ging weer zitten in zijn ontspannen houding en keek haar weer aan. Nu hij er eens over nadacht realiseerde hij zich ineens hoeveel hij had gedaan en nog steeds deed voor Elisha. Hij moest wel gek worden als hij zoveel voor iemand over had, dacht hij grinnikend bij zichzelf.
"Ik heb niets gezegd." Zei hij schouderophalend. Hij zei het niet maar hij had wel een idee waarom sommige van de vrouwen niet blij waren met alles wat hij deed om Elisha terug te krijgen. Maar dat maakte hem niet uit, al die vrouwen betekende niks. Niet voor hém althans. De meeste van die vrouwen hadden zelfs zélf een man nota bene!
"Als je je niet zo verzette is het ook niet zo'n verplichting." Zei hij met een geamuseerd glimlachje om zijn mond. Hij wenste vurig dat ze gewoon niet zo koppig zou zijn, en hem een kans gaf om zichzelf te bewijzen. Ze zei dat ze dat zou doen of al had gedaan, maar daar had hij niet zoveel vertrouwen in. Niet meer althans. Hij kon niet goed meer zien wanneer ze loog omdat hij verblind werd door zijn eigen gevoelens.
"Hoe ben je die bl...Alice tegengekomen?" Vroeg hij, zich meteen verbeterend toen hij bloedzuiger wilde zeggen.

"Hoe ik haar tegen ben gekomen?" herhaalde Elisha geamuseerd. Sinds wanneer was Velkan zo geïnteresseerd in Alice? Zou hij soms haar zwakheden willen weten om haar vervolgens om te brengen? In dat geval zal Elisha hem niet de dingen vertellen die ze samen hadden gedeeld, de geheimen van Alice.
"In het bos.." zei ze met een klein glimlachje, wat verstond hij eigenlijk onder een tweede kans? Ze had tegen hem gezegd dat ze hem een tweede kans zou geven, zou hij soms denken dat ze met hem zou gaan trouwen en met hem meegaan? Ze zuchtte diep en ging met haar hand door haar haar.
"Wie heb je allemaal meegenomen? Van de familie?" vroeg ze met een glimlach.

Hij glimlachte om haar antwoord. Ja dat had hij ook al gehoord van zijn informanten. Ze beschermde haar vriendin blijkbaar en wilde niet teveel over haar loslaten. Hij snapte het wel, wie weet kon hij haar zo een kopje kleiner maken. Ze was dan wel zo sterk, maar ze was alleen en hij had honderden weerwolven tot zijn beschikking.
"Iedereen. De hele familie zit in het hotel en in de hotelletjes eromheen." Zei hij breedgrijnzend. Het was een gedoe geweest maar de meeste weerwolven (behalve Rarden) waren zo bovennatuurlijk intelligent dat de meesten behoorlijk rijk waren. Het kostte hen niets, en Velkan al helemaal niet. Hij had het inkomen van een koning en was in het algemeen zuinig met zijn geld. Plus hij kende de meeste hoteleigenaren wel.
"Ik dacht dat je iedereen wel weer wilde zien." Zei hij geamuseerd.

Elisha slikte even bij het horen dat haar héle familie in dit hotel verbleef. Dat er veel waren meegekomen met Velkan wist ze wel, maar dat hij de hele familie had meegenomen had ze nooit voor mogelijk gezien.
"De héle familie?" vroeg ze verbaasd terwijl ze omkeek naar het hotel. Het was er uitgestorven, op een rare man in een zwarte jas en twee hotelmanagers na. Plus de vatzige manager/slaaf van Velkan dan. Ze bleef even naar het hotel staren en vroeg zich af hoeláng Velkan bereid was hier te blijven. Als hij de hele familie had mee genomen zou het vast wel veel commotie hebben opgeroepen, hij had vast wel bedacht dat Elisha niet zo makkelijk met hem mee zou gaan. Ze draaide zich om en keek Velkan weer aan.
"Niet íedereen, sommigen." zei ze met een grijns op haar gezicht, doelend op dat ze Velkan liever niet had willen zien. Hij wist haar altijd te overtuigen, dus het zal haar dan ook niet verbazen als hij haar op een of andere manier wist mee te krijgen.
"En.. hoe was je van plan die tweede kans te benutten?" zei ze luchtig, met een gemene grijns op haar gezicht.

Hij knikte zelfvoldaan grijnzend. Jep, de hele familie was best bereid naar een vreemde stad te komen. Sommigen die Elisha en hem wat beter kende waren zelfs al begonnen met het zoeken van een baantje, omdat ze wist dat het nog best een tijdje zou kunnen gaan duren. Maar iedereen was bereid mee te werken aan een zaak 'in het belang voor de roedel'. Bij haar volgende opmerking rolde hij met zijn ogen en keek haar toen weer grinnikend aan.
"Ik voel me bíjna gekwetst." Zei hij en meteen daarop schoot hij in de lach door haar volgende opmerking. Hij hield zijn gezicht in de plooi toen hij haar weer aankeek.
"Nou, als jij telkens wegloopt geef je jezelf nooit de kans om mij te leren kennen. Niet dat ik niet weet dat je dat express doet natuurlijk. Maar deze stad zit vol met kleine wonderen, genoeg om te doen." Zei hij terwijl hij gebaarde naar de stad.

"Ik loop niet steeds weg!" reageerde ze gespeeld beledigd. Ze keek even op haar horloge die nonchalant om haar pols hing en keek hierna weer naar Velkan.
"Ik heb het al 15 minuten met je weten uit te houden, en dat vind ik best knap van mijzelf." zei ze met een brede glimlach, terwijl ze wat aan haar horloge zat te rommelen. Het was nu tenslotte nog veel te gezellig met Velkan om weg te gaan, dat zou ze zo wel doen als Alice in problemen kwam of iets dergelijks.
"Wat ben je van plan met Alice?" zei ze terwijl ze naar de mannen rondom Alice wees.

"Dat doe je wel." Zei hij lachend en gespeeld verbaasd. Om haar tweede opmerking moest hij lachen maar hij werd er niet bepaald vrolijk van. Hij wist niet of ze het meende of niet, ze kon behoorlijk goed de waarheid voor zich houden.
"Je moet het wel zwaar hebben." Mompelde hij grinnkend. Onbewust begon hij met een lok haar van Elisha te spelen terwijl hij afwezig naar zijn familie staarde en hoe andere omstanders hen maar raar aankeken. Hij keek haar verbaasd aan en keek even naar Alice die nog steeds nonchalant in het park rondliep.
"Met Alice? Niets. Hoe kom je daar nou weer bij?" Vroeg hij verbaasd. Hij zou het inderdaad niet erg vinden als ze verdween maar hij had nou niet echt een uitgekookt plan in gedachten.

Elisha keek droog opzij naar haar lok haar die aan het dansen was tussen Velkan's vingers. Ze werd er een beetje verlegen van maar herstelde haar door even de hand van Velkan vast te houden en bij hem neer te leggen. Een schok ging door haar heen toen ze de hand van hem beetpakte, waarna ze verlegen glimlachte en afwezig in zijn ogen staarde.
"Hmm.. omdat die drie mannen om haar heen staan?" zei ze grinnikend, waarna ze haar blik van Velkan losscheurde en naar het parkje keek. De geuren van de bomen ontspanden haar, net zoals ze altijd in het bos kwam om af te koelen als ze weer eens overstuur was. Ze stond langzaam op en keek naar Velkan om te zien wat hij zou gaan doen.
"Kom je?" zei ze glimlachend, waarna ze haar blik weer voor haar richtte en naar het parkje toe liep.

Hij keek met opgetrokken wenkbrauwen naar het parkje en zag inderdaad dat er drie van zijn bewaking Alice in gaten hielden. Hij haatte het als ze hun eigen initiatief namen, daar zou hij nog wel een keertje een einde aan maken.
"Juist." Zei hij droogjes. Hij had nu geen mobieltje bij zich, anders had hij wel even iemand gebeld. Hij zette zich kalmpjes af tegen het bankje en stond op. Onmiddelijk liep hij naar haar toe, met haar mee. Hij zag dat de bewakers omkeken naarmate ze dichterbij kwamen en een van hen wilde gaan buigen. Met een blik liet hij hem staan en hij haalde opgelucht adem. Hij werd omringt door imbiecielen. Een van hen was de neef van Elisha, Perrian. Hij keek vriendelijk naar Elisha, die hadden elkaar natuurlijk ook al een tijdje niet meer gezien. Hij was blijkbaar degene die had voorgesteld dat ze de vampier in de gaten zouden houden, als bescherming voor Elisha. Hij wenkte Perrian die meteen met stevige passen aan kwam lopen. Hij schudde met zijn hoofd toen hij weer wilde buigen. Het zou Elisha vast goed doen om weer eens wat familie te zien.

Elisha liep met haar tas nonchalant om haar arm geslingerd door het parkje. Hier en daar waren er een paar mensen aan het joggen, of sommigen waren aan het spelen met hun hond. Ze schrok eventjes toen ze langzaam naar de mannen liepen, die de nodige afstand tussen Alice hadden behouden. Alice zou hen zo hebben aangevallen zouden ze te brutaal worden en te dichtbij komen, Elisha grinnikte zachtjes om haar gedachten. Ze keek op toen ze haar neef, Perrian zag aanlopen. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze hem zag en hij naar hen toe kwam.
"Hallo Perrian." zei ze vrolijk met haar warme stem. Ze pakte met haar hand die van Velkan vast en leunde met haar hoofd op zijn schouder, om duidelijk te maken dat de andere tefen geen schijn van kans bij hem maakten.

'Hey Elisha, tijd niet gezien.' Antwoorde haar neef, vrolijk zoals hij meestal was. Het was een vrij grote vent, die meer van een beer weg had dan van een wolf. Hij had een goed stel hersens en was moedig, misschien zou hij een ietwat betere Bèta zijn dan die domme Rarden. Het was dat zijn familie een soort van adelijk waren maar anders had hij dat nooit gedaan.
"Perrian, zou je zo vriendelijk willen zijn de familie bij die dame daar weg te houden. Zó dichtbij hoeft immers ook niet." Vroeg hij geforceerd met een licht knikje naar de vampier. Hij wilde haar echter wel in de gaten blijven houden. Je wist maar nooit met die bloedzuigers, even onvoorspelbaar als altijd. 'Ja leided, natuurlijk.' En met een knikje zorgde Perrian ervoor dat ze ergens anders heen gingen.
"Verder kan je gewoon doet wat je normaal doet, maar nu even niet." Zei hij tegen Perrian en met een knikje van bevestiging ging hij achter de andere twee aan. Hij keek verbaasd en met opgetrokken wenkbrauwen naar Elisha die tegen zijn schouder aan geleund stond. Het was waarschijnlijk met valse bedoelingen maar hij vond het als man zijnde natuurlijk geweldig.
"Anders nog iets?" Vroeg hij grinnikend, vragend of er nog meer op of aanmerkingen waren rond de bewaking.

Ze vond het wel grappig dat die boomlange kerels het nodig vonden om haar te bespioneren. Het was zo schattig hoe de twee converseerden en samen waren. Oke, op dit moment wilde ze liever niet het visioen bekijken wat hierop volgde. Zelfs iemand die in de toekomst kon kijken had haar grenzen over dingen die ze wilde zien. Ze grinnikte in zichzelf toen de mannen gedwongen waren weg te gaan omdat Velkan gedwongen was ze weg te halen. Anders zou zijn verloofde het niet leuk vinden. Ze had zo een voorgevoel dat hij het niet leuk vond dat ze niet meer in de gaten werd gehouden. Maar er waren er vast nog wel een paar in de omgeving. Ze vond het nog schattiger toen Elisha aan Velkan hing. Awhh, zo had ze ze gezien, alleen dan met andere kleding. Maar daar ging het even niet om. Ze liep een stukje verder zodat ze geen last van haar hadden, het was net alsof ze haar eigen soap had, een halfmenselijke soap. Buitengewoon vermakelijk.

Ze glimlachtte vrolijk naar Perrian, het was inderdaad lang geleden dat ze elkaar hadden gezien. Ze keek toe met een zelfvoldane glimlach op haar gezicht naar hoe de mannen weggingen.
"Nee, het is goed zo." antwoordde ze luchtig, waarna ze nog steeds met haar hoofd op zijn schouder geleund stond. Het was dan weliswaar de bedoeling om haar moeder en al die andere vrouwen van hem weg te jagen om hem voor haarzelf te hebben, maar echt erg vond ze het niet om zo dicht bij Velkan te zijn. Ze keek even naar Alice, die een eindje verderop stil bleef staan om haar en Velkan niet tot last te zijn, maar dát hoefde ze nou niet te doen van Elisha. Ze was hier toch zeker met Alice gekomen, hoewel ze misschien wel met Velkan weg zou gaan.
"Ik vind het leuk zo, hier, met jou.." zei ze zachtjes.
"Maar dat betekend niet dat ik met je mee ga." voegde ze er snel aan toe.

Hij grinnikte, ze had geen op of aanmerkingen meer. Hmm dan zou ze het vast niet erg vinden dat ze geschaduwt werd, dacht hij hoopvol. Het was alleen maar voor haar veiligheid en zijn gemoedsrust, zo erg kon het toch niet zijn. Hij draaide toch de nekken om van de leden die haar zagen omkleden of zoiets dergelijks. Hij keek haar verbaasd aan, ze vond het leuk? Dat had hij ook niet verwacht. Maar ja, het kon natuurlijk altijd nog een leugentje zijn zodat ze uit de stad kon komen, net als hem een nieuwe kans geven. Hij grinnikte bij haar tweede opmerking.
"Dat neem ik ook niet meteen aan." Zei hij grinnikend op zijn beurt en hij gaf een kneepje in haar hand. Het was erg raar om Elisha's ogen blij te zien, redelijk blij in ieder geval. Nou ja, niet doordrenkt met haat. Haar ogen waren minder vurig, maar mooi.
"Het is natuurlijk altijd mijn hoop, maar ik neem het niet meteen aan." Zei hij daarna plagerig.

Haar hart begon sneller te slaan naarmate ze meer tijd met Velkan doorbracht, ze zag zelf wel in dat het zo niet langer kon; zometeen zou ze nog écht met hem mee gaan.
"Hmm.. je hoop hè? Dan mag jij lekker blijven dromen, mannetje." zei ze plagerig waarna ze haar tong persterig naar hem uitstak. Ze liepen nog steeds hand in hand verder, als een écht stelletje, of eigenlijk meer als twee verloofden. Maar het was Velkan die had gekozen om met haar te trouwen, van al die andere vrouwen die hij kon kiezen koos hij háar. En het was Elisha die maar gewoon haar eigen wil moest neerleggen zodat hij met haar kon trouwen, dat zou dus echt niet doorgaan.
"Waarom heb je mij gekozen als je vrouw?" vroeg ze daarom ook.

Hij grinnikte maar er lach een spijtige ondertoon daarin. Hij hoorde in haar stem dat ze een deel meende, die zou best nog wel eens een tijdje kunnen duren. Hij was er zeker van dat het op de een of andere manier moest lukken, maar er zou wat tijd overheen gaan.
"Ja dat dacht ik al." Zei hij grinnikend. Haar opstandige vragen kwamen weer en hij glimlachte. Ze zou blijkbaar nooit helemaal wennen aan de regel waar zij ook aan gebonden was. Hij was zo opgevoed, en wist daarom niet anders. Met de regels waar hij mee was opgevoed kwam een automatische zelfverzekerdheid als man. Hij had zin om de hand die hij vast had naar zich toe te trekken en zijn armen om haar smalle lichaam te slaan maar hij weerhield zich daar wederom van.
"Dat heb ik je al eens gezegd." Zei hij grijnzend. Ze geloofde het toch niet dus hij kon zeggen wat hij wilde.
"Omdat jij perfect voor me bent. Je bent slim, grappig, uitzonderlijk mooi, sterk, snel en erg lief als je me niet haat." Zei hij, het laatste grinnikend. Hij betrapte zich er zelf op dat hij weer ging hopen dat haar gevoelens oprecht waren, en drukte die hoop snel de grond in.

"Oh ja?" herhaalde Elisha wat geamuseerd, ze was het al weer vergeten en misschien had ze het wel nodig om om de minuut te horen hoe mooi ze was. Ze grinnikte bij die gedachte, het was helemaal niets voor haar om zoiets te eisen. Ze giechelde even om wat hij allemaal wel niet voor positiefs over haar wist te verzinnen, en kneep even zachtjes in zijn hand.
"Dankje, jij ook." zei ze zachtjes omdat ze niets anders wist te zeggen. Ze keek even dromerig voor haar uit en merkte de gestalte op van Murtagh, waarna er een kleine glimlach op haar gezicht verscheen.
"Zullen we dáarheen gaan? Naar Murtagh?" vroeg ze lief aan Velkan, misschien kon ze de twee wel aan elkaar voorstellen. Zonder op antwoord van Velkan te wachten sleurde ze hem aan zijn arm mee, waarna ze voor Murtagh tot stilstand kwam.
"Hallo Murtagh! Ken je me nog?" vroeg ze met een speels glimlachje, waarna ze naar Velkan keek.
"Dit is Velkan, mijn ehh.. mijn... vriend!" ging ze opgewekt verder, dat ze min of meer verloofd waren liet ze maar achterwege.

Jason keek van af een dak naar de mensen die door het parkje liepen. Maar waren het wel mensen? Hij sprong van het dak en stak de straat over. Hij liep langzaam naar het parkje. Hij keek geamuseerd naar de mensen. Toen hij het park binnen liep viel zijn oog hij een aantal mensen op een bankje, waren dat mensen? Hij liep veder maar bleef in de schaduw van een boom staan. Hij wachte af, benieuwt naar wat de personen zouden gaan doen. Ze zouden hem wel kunnen ruiken maar dat maakte niks uit.

Hij grinnikte om het 'jij ook', ja vast. Hij was het helemaal níet eens met het idee om naar modder te gaan en snapte ook niet waarom hij dat zou moeten. Hij snapte natuurlijk wel waarom Elisha dat deed, vervelende pestkop. Met tegenzin en een geforceerd glimlachje liet hij zich meeloodsen naar haar vriendje Modder. Op het moment dat Elisha naar hem keek hij haar gespeeld kwaad aan en kon hij toch een grijnsje niet onderdrukken. Dan maar het spelletje meespelen, dacht hij gefrustreerd. Hij glimlachte naar Modder en gaf hem een hand, waarbij hij waarschijnlijk bijna zijn vingers brak maar dat had hij zelf niet door.
"Aangenaam mo...Murtagh." Zei hij vriendelijk en hij moest doen alsof hij een hoestbui had om zijn lachen te verbergen. Hij vond Modder toch een betere naam. Subtiel hief hij zijn hoofd in zijn nek met een kleine beweging en snoof hij de geur op die aan kwam waaien. Een andere weerwolf, niet een van zijn leden. Hij was niet voor niets roedelleider, hij moest die weerwolf oppakken. Nou ja, het kon ook later. Hij wendde zich weer tot het gesprek en deed alsof er niks aan de hand was.

Murtagh was keek verbaasd van Elisha naar Velkan en weer terug. Hij dacht dat ze een stelletje waren, maar als dat aan Elisha lag was dat ook zo.
"Aangenaam, en jij bent?" vroeg hij nonchalant, waarna hij een geïrriteerde blik op Velkan wierp. Hij had werkelijk geen idee waarom Elisha nuweer die man naar hem had meegenomen, maar ze zou er vast een goede rede voor nodig hebben.
Ook Elisha had de geur van de weerwolf geroken, en eventjes wierp ze een verontrustte blik op Velkan.
"Nou, wij moeten dan maar weer eens gaan." zei ze met een brede glimlach, waarna ze weer hand in hand met Velkan doorliep. Ze liep onbewust richting de vreemde geur, met Velkan nog aan haar zijde.
"Vond je hem aardig?" vroeg ze glimlachend, waarna ze haar hoofd op zijn schouder legde en haar armen om zijn middel sloeg.

Modder was blijkbaar niet zo blij met Velkan, of zijn slappe lach van daarnet. Daar had Velkan helemaal geen problemen mee aangezien hij degene was die de eer had haar hand vast te houden. Hij liep ook zichtbaar tevreden van Modder vandaan.
"Nou ja, hij heeft goede smaak." Was het enige dat hij mompelde en was daarna even verbluft toen ze haar hoofd op zijn schouder legde en haar armen om hem heen sloeg. Hij slikte even zijn hoop en zijn verbazing weg en drukte Elisha even tegen zich aan waarna ze verder liepen. Hij zuchtte even een tevreden zucht en keek toen naar Perrian en zijn vrienden die nog steeds kwaad naar de vampier staarde. Hij knikte even naar Perrian die zijn schouders ophaalde en iets als 'een pact sluiten met bloedzuigers..' mompelde. Velkan grinnikte, vandaag had hij een geweldige dag en kon hij om weinig boos worden. Behalve Modder natuurlijk.
"Nog meer beproevingen? Meer vriendjes?" Vroeg hij glimlachend neerkijkend op het prachtige hoofd dat op zíjn schouder lag.