Elisha in veilligheid brengen.

David was in een stuk door naar de Kathedraal gerend. Pas zodra hij binnen was zette hij Elisha neer. Hij keek om zich heen naar de mensen die de Kathedraal al verlieten. Blijkbaar was de mis net afgelopen. David keek even naar Elisha. ''Zometeen kun je hier wel weer weg. Jake zal je waarschijnlijk dan niet meer achtervolgen. Hij koos jou alleen als doel uit om mij te treiteren. Hij zal je echt niet dagen achtervolgen'' zei hij tegen haar.

Elisha werd op de grond neergezet en keek even rond. Deze plek was vertrouwd, hier kwam ze vaak als ze rust wilde want thuis kon ze die niet echt krijgen.
"Hoezo? Het is niet zo dat ik je liefje ben, ofso." zei ze onbegrijpend. Waarom koos Jake háar? Wat voor link of relatie hadden zij en David? Ze hadden elkaar pas net ontmoet, wie weet had David hem wel gestuurd om zo een goede indruk op Elisha te maken. Ze ging zitten op de trap die naar het grote beeld leidde en keek David aan.
"Bedankt." zei ze uiteindelijk, haar wond op haar schouder was gelukkig al opgedroogd.
"Ik zal Jake wel de kosten van de stomerij sturen." mompelde terwijl ze een blik op haar zwarte jurkje wierp. Hij was compleet geruïneerd door het bloed wat eraan kleefde, fijn.

''Het vervelend feit is dat Jake heeft gehoord dat ik met jou een aanvaring had'' zei David kalm. ''En om mij opnieuw met Julia te pesten'' zei hij er wat zachter achteraan. Elisha kende Julia misschien niet maar ze had meer met haar gemeen dan ze zelf waarschijnlijk wist.

Hmm.. een aanvaring? Elisha noemde het meer een 'meningsverschilletje'.
"Julia? Is dat je.. vriendin?" vroeg ze met een kleine glimlach terwijl ze met haar goede arm door haar haar ging. Haar schouder brandde steeds erger, zou dat soms het vampierengif zijn waar ze over had gehoord? Haar kenissen zeiden dat als een vampier je niet dood of veranderd in een vampier sterf je uiteindelijk toch aan zijn of haar gif. Plotseling schreeuwde ze het uit van de pijn, en klemde ze haar kaken stevig op elkaar om een tweede schreeuw te onderdrukken. Haar hand schoot naar de schouder, de schouder die zo hevig brandde. Ze liet zich vallen op de marmeren vloer en rolde heen en weer, grommend omdat het zo'n pijn deed.

''Nee Julia is mijn zusje. Ze was Jake`s vriendin in 1431. Toen hij haar gebeten had is ze bij hem weggegaan. Daarna heb ik haar nooit meer gezien. Ik vermoed dat ze gedood is'' zei David en staarde naar de grond. Hij keek verbaasd op toen Elisha het uitschreeuwde van de pijn. Hij knielde bij Elisha neer en sloot zijn ogen. Hij rook even en opende ze toen weer. ''Vergif'' mompelde hij zacht. David had nog nooit iemand gezien die leed aan vampierengif. Wat moest hij nu doen? Het gewoon uit haar zuigen? Maar de kans dat hij dan niet meer kon stoppen was groot, erg groot.

"Ja dat had ik ook wel door." mompelde ze toen het wat minder deed. Zou Elisha er bovenop komen omdat ze een weerwolf was en sterker was dan de andere? Of zou ze omdat ze toch een halfmens was net zo sterven als de menselijken dat deden? Sterven aan het gif van Jake, Elisha zou zelfs haar vijanden niet zo'n vreselijke dood laten sterven.
"Wat.. kan je.. doen?" zei ze met haar kaken op elkaar geklemd. De laatste mensen haasten zich snel de ruimte uit, omdat ze bang waren; ze wisten wat Elisha zo ziek had gemaakt. Het laatste wat er gehoord werd was de deur die de predikant achter zich dichtsloeg, hierna was het doodstil op een kreunende Elisha na.

David keek om of er niemand met hen meeluisterde. Niet dat het erg veel zou uitmaken. Hij keek weer naar Elisha. ''Ik kan het gif eruit zuigen. Maar dan is er een hele grote kans dat ik me niet meer kan beheersen en je helemaal leegdrink'' zei hij en keek haar strak aan. ''Ik doe het alleen als jij het wilt'' zei hij daarna. Hij moest het gewoon proberen.

Elisha keek naar het plavond, wat zou ze doen? Velkan was er niet om haar te helpen en misschien was dit de enige manier om te overleven. Maar aan de andere kant, David had ze pas net ontmoet en hij zou haar misschien kunnen vermoorden omdat hij niet stopte met drinken. Ze vertrouwde mensen/vampiers/weerwolven echter snel, en besloot dan ook David een kans te geven. Een kans die hij, als hij het verprutste, niet meer goed kon maken.
"Goed." zei ze met een zucht, waarna ze haar haar dat over de wond heen hing wegstreek om zo haar hals bloot te leggen.

David knikte even. Als hij dit verprutste dan vermoorde hij Elisha. Hij boog zich voorover naar haar wond en begon het gif eruit te zuigen. Hij deed eerst rustig aan maar de smaak van het bloed zorgde ervoor dat David steeds meer bloed dronk. Inmiddels was het gif uit Elisha`s lijf. David moest nu stoppen voor hij haar vermoorde. Het lukte hem om Elisha los te laten. Hij schoof meteen een paar meter bij haar vandaan. Als hij nog wat langer was doorgegaan dan had hij Elisha gedood.

Elisha snakte naar adem toen David haar vergiftigde bloed eruit zoog. Ze voelde zich steeds slapper worden en ze leek ook wel langzaam leger te worden. Toen David haar losliet, veel later dan gepland was, bleef ze doodstil liggen. Het laatste was ze zag was David die snel een paar meter bij haar vandaan schoof, hierna vielen haar ogen dicht. Ze was er niet meer bij met haar bewustzijn; ze was bewusteloos.

David zag dat Elisha haar bewustzijn verloor. Het enigste wat hij kon doen was wachten tot ze bijkwam. Het eerste kwartier durfde David niet dichterbij te komen. Daarna stond hij op en liep hij voorzichtig naar Elisha toe. Hij knielde bij haar neer en pakte haar op. Daarna legde hij haar op een bank in de Kathedraal. Het was een oncomfortabele houten bank maar het lag tenminste beter dan de koude grond. David ging naast haar zitten en wachtte tot ze wakker zou worden.

Na een uur of twee werd Elisha wakker met barstende koppijn. Ze opende haar ogen en kwam overheind, waar ze David zag. Bij vampiers gingen uren snel voorbij, dus het was geen wonder dat David er nogsteeds zat. Ze keek hem met een grijns aan maar bleef toch nog even liggen omdat ze bang was dat haar hoofdpijn teveel werd. Ze sloot haar ogen weer en legde haar handen gevouwen op haar buik, en na een minuutje of tien ging het al vele malen beter.
"Hey.." zei ze zacht, nadat ze overheind was gekomen.
"Je bent.. gestopt?" zei ze hierna, ietwat verbaasd. Ze liet haar blik door de omgeving glijden, het rook er erg sterk naar wierook. Waar zou Velkan zijn? Zou hij soms gewoon in het hotel zijn, niet wetend dat zijn verloofde hier half ligt te creperen?

David knikte lichtjes toen hij Elisha`s zachte stem hoorde. ''Dat was niet echt makkelijk om te bekennen. Ik heb veel meer bloed uit je gehaald dan mijn bedoeling was'' zei hij daarna. Hij keek een beetje doelloos voor zich uit. Daarna keek hij Elisha even aan. ''Hoe voel je je?'' vroeg hij. Ze zou waarschijnlijk wel veel hoofdpijn hebben.

Ze glimlachte flauwtjes toen David praatte over 'bloed uit je lichaam halen'.
"Hmm, in ieder geval beter dan daarnet. Hoofpijn, misselijk, draaierig en verward." antwoordde ze, na elk woord een korte pauze nemend. Het kostte haar moeite om niet weer flauw te vallen, maar ze zou niet toegeven aan haar pijn en het volhouden. Ze kwam langzaam overheind, David gebruikend om zich overheind te heisen. Toen ze zijn arm vastpakte voelde ze weer hoe koud vampieren altijd waren, zou Velkan het wel waarderen dat ze 'mannelijk contact' had? Elisha liet het maar, ze zou een vampier tenslotte nooit leuk vinden. Nouja, niets was onmogelijk.

''Dat gaat wel weer over als je lichaam wat meer bloed aanmaakt'' zei David. Hij wist wat dat betrefd wel veel over wonden en het genezen daarvan. Hij had in de eerste en tweede wereldoorlog soldaten aan het front verzorgd als dokter, en zo af en toe een gevangene van de vijhand leeggedronken. Wat hij dus eerder tegen Elisha had gezegd was eigenlijk een leugen. Hij was wel een dokter geweest. Toen ze zich aan zijn arm wat omhoog hees keek hij haar heel even aan. Ze had warme handen. Meestal voelde hij niet echt dat hij een koude huid had maar toen Elisha hem vastpakte werd hij daaraan herinerd. Vampieren geven nu eenmaal geen warmte af.

Als je lichaam wat meer bloed aanmaakt, het enige wat haar dus te doen stond was wachten. Ze slaakte een diepe zucht en vroeg zich af of haar hart misschien wat op kon schieten, ze wilde weer levend kunnen doen. Niet halfdood op een bankje in de kathedraal liggen. Plotseling kreeg ze een vreselijke trek in vlees, mensenvlees welgezegd.
"Ehm.." begon ze wat onzeker.
"Kan je wat voor mij doen?" vroeg ze hierna, ze schaamde zich omdat ze een vampier om een gunst vroeg.

David keek op toen Elisha hem om een gunst vroeg. Hij twijfelde er eerst over gewoon meteen al nee te zeggen. Maar om de een of andere manier deed Elisha David telkens aan Julia denken. Misschien was dat de reden dat hij haar van Jake gered had. ''Oke, wat is er?'' vroeg hij uiteindelijk. Hij keek haar aan en wachtte tot ze verder zou gaan.

Elisha zat met een probleem, ze wilde weliswaar een mens eten maar was te zwak om een mens voor haarzelf te halen. Ook kon ze een mens alleen eten als ze in wolvenvorm was, en om nu voor David's neus in een wolf te veranderen was ook niet echt een optie. Plotseling kreeg ze een idee, ze kon natuurlijk in een wolf veranderen als David weg was om een mens te halen!
"Kan je een mens voor mij halen?" vroeg ze met kleine blosjes op haar wangen.
"Een halfdode het liefst." vervolgde ze om het duidelijk te maken dat ze echt nog te zwak was om op een levend mens te jagen. En om eventueel de kathedraal in zijn volle glorie en eer te laten kon ze het mens buiten wel doden en opeten. Maar Elisha was nooit van het geloven in god geweest, hij bracht haar toch alleen maar ongeluk.

David wreef even over zijn achterhoofd. Een mens halen was geen probleem maar eentje die nog leefde? Meestal doodde David zijn prooien direct. Hij stond op. ''Ik zal het proberen. Het is alleen zo....onnatuurlijk'' zei hij. Hij wist niet goed welk woord hij er precies voor moest gebruiken. ''Ik ben zo terug'' zei hij tegen Elisha. Hij trok zijn lange jas uit en legde die op de bank. Het zou hem alleen maar belemeren tijdens het rennen. Daarna liep David de Kathedraal uit. Zodra hij buiten was keek hij even om zich heen en begon toen onmenselijk snel te rennen.

Hij rende door steegjes en over daken zodat hij door niemand gezien zou worden. Even dacht hij dat een klein meisje hem zag terwijl hij even stil stond op een van de daken om een geschikte prooi te vinden. Nouja geen hond die der zal geloven dacht hij toen ze gillend wegrende. David rende door tot aan een park. Daar zag hij een meisje bij een boom zitten. Ze luisterde naar wat muziek en hoorde David totaal niet aankomen. David greep haar vast en had haar in haar nek gebeten nog voor ze kon gillen. David liet gauw los voor zijn lippen het bloed raakte dat uit haar nek stroomde. Met het meisje onder zijn arm rende David terug naar de Kathedraal. Toen hij terug was was het meisje inmiddels bijna doodgebloed. David legde haar voor de Katedraal neer en liep even naar binnen. ''Elisha?'' vroeg hij terwijl hij rondkeek.

In de tijd dat David aan het jagen was op een mens wist Elisha zich met veel moeite omhoog te werken. Steunend op de bank liep ze langzaam naar een open plek in de kerk waar het donker was. In een felle flits was ze in haar wolven gedaante, waarna ze zich op de grond liet vallen omdat het haar zo vermoeid had. Het was niet natuurlijk om in een wolf te veranderen als haar situatie zo ongeveer levensbedrijgend was, maar echt anders kon het nu niet. De ijzerachtige geur van bloed vulde plotseling haar neusgaten, waardoor Elisha opkeek. Een gespierde, bleke man liep de kathedraal binnen, die haar naam riep. Ze sprong overheind en liep sierlijk naar hem toe. Even bleef ze voor hem staan, waarna ze langs hem heen liep naar het meisje toe. Ze keek even naar haar, spijtig dat ze hiervoor moest sterven. Haar krachtige kaken sloten zich om de hals van het meisje, die zich hevig verzette voor een halfdode. Elisha kreeg een paar klappen tegen haar hoofd, maar liet niet los. Al snel blies het meisje haar laatste adem uit, waarna Elisha haar naar een plek sleepte waar ze niet zo in het zicht waren. Behendig scheurde ze de kleren van het meisje, waarna haar tanden zich in het vlees van haar boorden. Bij het proefen van het bloed klaarde ze al op, en na elke hap die ze nam werd ze krachtiger en nam haar hoofdpijn af.

David keek even op toen hij de wolf zag al wist hij dat deze wolf Elisha was. Hij kon er nog niet aan wennen. Hij keek hoe ze langs hem liep en het halfdode meisje haar laatste adem uit liet blazen voordat ze haar opat. David liep terug naar de bank waar hij zijn jas had achter gelaten en trok hem weer aan. Daarna ging hij op de stenen trap zitten en wachtte tot Elisha klaar was met eten.

Elisha liep nadat ze klaar was met eten naar een plekje achter een hoge heg, hier zou niemand haar kunnen zien als ze ging transformeren. In eenzelfde flits als daarnet was ze weer in haar mensen gedaante, snel deed ze haar jurkje weer aan die bovendien nodig aan vervanging toe was en liep weer naar binnen. Daar trof ze David, die op de stenen trap was gaan zitten. Enthousiast zwaaide ze naar hem, en ging ze naast hem zitten. Ze glimlachte vrolijk en voelde zich weer helemaal beter, dat meisje had haar echt goed gedaan.
"Bedankt." zei ze toen ze gestopt was met glimlachen en wat serieuzer was.

David hief alleen zijn hand op als groet en een klein flauw glimlachje verscheen om zijn lippen. ''Graag gedaan'' zei hij zacht tegen haar. ''Zo te zien voel je je al een stuk beter'' zei hij terwijl hij Elisha aankeek. Ze zag er in elk geval een stuk vrolijker uit dan eerst. In de tijd dat Elisha aan het eten was had David wat geld uit zijn portomonnee gepakt. Dit gaf hij nu aan Elisha. ''Voor een nieuwe jurk. Ik voel me toch verantwoordelijk ervoor dat deze stuk is'' zei hij. Het was best veel geld. Je zou er zelfs een dure galajurk van kunnen kopen.

Ze bekeek hem toen hij glimlachte, zijn prachtige witte tanden werden zichtbaar.
"Klopt, ik voel me weer goed nu." zei ze glimlachend. David drukte wat geld in haar handen, behoorlijk veel geld.
"Ik hoef geen geld, het is goed zo." zei ze glimlachend terwijl ze het geld weer terug aan David gaf. Als ze geld nodig had zou ze er liever zelf voor werken, anders dan het geld aannemen van een man die zich schuldig voelde voor de daden van iemand anders.
"Het is niet jouw schuld dat mijn jurk zo kapot is. En bovendien, heb ik genoeg andere." zei ze terwijl ze even naar het kamertje van de predikant keek. Ze voelde, hoorde en rook dat hij er was. Is er in zo'n kamertje geen andere weg naar buiten, waarom zou de man er nog zitten? Ze richtte zich weer tot David en keek hem vriendelijk aan.

David nam het geld weer terug en stopte het in zijn zak. Hij richtte zijn blik ook even op het kamertje van de predikant. Zou hij soms hun gesprek gehoord hebben. Als dat zo was dan hadden ze een probleem, David in elk geval. Als hij als vampier ontdekt werd wie weet wat mensen dan zouden doen. Hij zou nergens meer iets te eten vandaan kunnen halen. David dacht meer niet meer aan. Hij keek daarna weer naar Elisha. Hij was verbaasd in welke korte tijd zijn gevoel voor haar van vijhandig tot vriendelijk was overgegaan.