Elisha in veilligheid brengen.

Elisha keek naar het beeld van een of andere oude man dat hoog boven hen uittorende. Hij zag er machtig uit, en was mooi geplaatst zo helemaal aan het einde van de lange kerk. Boven de man waren er nog een paar verdiepingen, waarvan je de hele kerk rond kon kijken. Ze stond op en besloot even een kijkje boven te nemen, gewoon omdat ze daar misschien minder snel gezien werd dan hier. Ze klom behendig via het beeld van de oude man naar de tweede verdieping, en klom daarna op de reling. Ze zakte door haar kniën en sprong, waarna ze met haar handen de reling van de derde verdieping vastgreep. Door met haar voeten tegen het hek te leunen wist ze erop te komen, ze hijgde nog even na van de inspanning.
"Je moet ook hier komen, het is veel mooier zo!" zei ze glimlachend, voor David zou het vast een stuk makkelijker zijn om hier te komen.

David keek Elisha even na. Ze was echt veel behendiger dan hij had gedacht. Toen ze riep dat hij ook moest komen zuchtte David even en glimlachte. Hij stond op en liep een paar meter weg tot hij op zo`n vijf meter afstand van het beeld stond. David rende erop af en rende ertegenaan omhoog. Daar zette hij zich af en sprong met een koprol op de tweede verdieping over de reling heen. Hij ging op de reling van de tweede verdieping staan en sprong naar de muur tegenover waar hij zich direct afzette en schuin omhoog naar de derde verdieping sprong. Hij had alleen een klein foutje in de afstanden gemaakt en schaafde over de reling heen in plaats van dat hij er net als bij de tweede verdieping overheen vloog. David viel op de derde verdieping op de grond en bleef even liggen. ''Auw'' zei hij droog. Daarna krabelde hij direct overiend en keek naar Elisha.

Ze schoot in de lach toen David voor haar voeten viel. Ze had werkelijk nooit, maar dan ook nóoit een vampier gezien die een foutje maakte. Het zag er bovendien behoorlijk komisch uit toen David op de grond viel.
"Sorry, ik lach je niet uit." zei ze snel toen ze de blik van David zag. Ze liep weer naar de reling toe en keek uit over de grote zaal. Plotseling ging er een deur open, waarna er een haastige man naar buiten kwam met allerlei kruisjes, wijwater en bijbels. Hij dacht zeker dat dat hielp tegen vampieren en weerwolven, de stakker. De man zuchtte opgelucht toen hij merkte dat ze er niet meer waren, maar schijn bedriegt; ze zaten boven hem. Ze lachte toen de man haastig naar de deur liep, haar lach werd 3 maal herhaald voor hij in het niets viel. De man keek angstig om zich heen waarna hij nog harder begon te rennen en de deur achter zich sloot.
"Hoe lang ben je al zo?" vroeg ze toen er een stilte gevallen was.

David grijnzde enkel even. Het moest er vast grappig uit gezien hebben. Hij leunde tegen de reling aan zodat hij met zijn rug naar de begaande grond stond. Hij keek om toen de scherpe lucht van zilver zijn neus binnendrong. Hij was direct alert en keek om naar de man die met allemaal jeillige relikwieen rondliep. Hij grinnikte zachtjes maar hield in zijn achterhoofd dat sommige van die kruisjes van puur zilver waren. Hij keek op naar Elisha toen ze hem wat vroeg. ''Een vampier bedoel je'' zei hij. Daarna keek hij even naar het plafon. ''Eens even kijken. Ik loop al bijna zes eeuwen zo rond. 578 jaar als ik heel precies moet zijn'' zei hij. Daarna keek hij weer naar Elisha.

Elisha verbaasde zich niet over de lange tijd dat David al 'leefde', eigenlijk was het niet leven; eigenlijk was hij dood. Het was bekend dat vampiers het eeuwige leven hadden, en hij zag er niet echt uit als een jonge vampier.
"Verveelt dat niet? Telkens maar hetzelfde, elke dag opnieuw?" vroeg ze aan hem. Het leek haar echt vreemd om iedereen om je heen ouder te zien worden, zonder zelf iets van de tijd te merken. Ze ging op de reling zitten en zwaaide haar benen erover heen om zo de kerk te kunnen zien.

''Soms is het wel hinderlijk. Het is meer dan eens voorgekomen dat ik op een meisje viel die mens was. Je ziet ze dan ouder worden. En dan opeens gaan ze dood terwijl je zelf nog geen dag ouder bent geworden'' zei David die zich omdraaide en zijn armen op de leuning liet steunen. ''Maar ik beleef niet elke dag opnieuw. Zolang ik andere dingen blijf doen is dat niet echt vervelend'' zei hij.

"Dan verander je haar toch in een vampier?" zei ze glimlachend. Ze zag het probleem niet helemaal, als het meisje dan ouder word, dan moet je daar toch genoegen mee nemen? Dat gebeurt nu eenmaal als je vampier bent, daar kan je niet omheen. Elisha moest opassen wat ze hier aanraakte en wat niet, net had ze ook al bijna een beeldje van puur zilver aangeraakt maar had nog net op tijd haar hand kunnen terugtrekken. Het was maar overbodige luxe, al die versiering die deze kerk had aangeschaft. Ze hadden beter wat kunnen doen aan de armen, dat is toch wat kerken doen?

''Was die keuze maar voor iedereen zo simpel'' zei David zacht. ''Vele kiezen er niet voor om vampier te worden weet je. Als ik de keuze had gehad dan weet ik niet of ik daar wel ja op had gezegd. Toen ik nog gewoon mens was, en dan praten we over echt een lange tijd terug, 1431, toen was de zoon van een man van adel. Hoe dan ook op een keer werd ik gewoon gebeten en bijna gedood door mijn toenmalige vriendin die een vampier bleek te zijn. Ze deed dat enkel om mij ook in een vampier te veranderen. Ze was nogal bezittigerig om het zo maar te noemen. Ik heb zelf dus niet echt een keuze gehad. Ik werd vampier vanwege iemands hebzucht'' zei hij. ''Daarom beslis ik nooit voor anderen maar laat ze zelf kiezen wat ze willen. Omdat mij die keuze simpelweg niet gegund was'' eindigde David.

"Leeft ze nog? Je vriendin?" vroeg ze geïnteresseerd. Als zíj zonder dat ze het wilde in een vampier veranderd werd zou ze die persoon opzoeken en hem of haar persoonlijk vermoorden. Elisha keek naar de ring om zijn vinger, dus daarom vond ze die al zo vreemd; hij was dus toch een zoon van adel. Moest ze hem dan niet aanspreken met 'heer' of soms met 'sire'? Elisha liet het maar, zij was tenslotte de verloofde van de roedelleider, Velkan.

''Vrij waarschijnlijk wel. Maar ik heb haar al in geen eeuwen meer gezien, letterlijk'' zei David. Hij keek weer even naar Elisha. ''Jouw buurt. Ik heb mijn levensverhaal vertelt, nu jij het jouwe'' zei hij grijnzend. Hij wist dat weerwolven geboren werden als weerwolf maar dan kan ze wellicht nog iets bijzonders meegemaakt hebben in haar leven als weerwolf.

"Mijn beurt? Tja, wat moet ik zeggen." begon ze glimlachend.
"Nou eh.. Ik werd geboren, en was zoals net mijn ouders een weerwolf. Toen ik 10 was namen ze mij voor het eerst mee naar de jacht op de mensen, en heb ik mijn eerste mens gedood. De roedelleider was oud en stierf, en 2 jaar geleden werd er een nieuwe leider aangesteld; Velkan, aan wie ik uitgehuwelijkt ben." begon ze met vertellen, sommige dingen liet ze achterwege maar die waren niet voor David zijn oren. Ze glimlachte eventjes naar hem, waarna ze weer voor haar uit keek.

David knikte even kort. ''Uithuwelijken he? Ik weet niet of ik daar wel mee zou kunnen leven. Wat dat betrefd ben ik dan wel weer blij dat mijn ex me in een vampier veranderde. Zo hoefde ik gelukkig niet uitgehuwelijkt te worden'' zei hij. Hij keek even opzij naar Elisha. ''Hou je van hem. Die Velkan bedoel ik?'' vroeg hij. Een brutale vraag misschien, niet dat David dat veel kon schelen.

"Zoals Velkan zei is het traditie en kan ik het niet weigeren. Daarom ben ik ook hier naar toe gekomen, omdat ik zo dacht dat ik van hem af was." zei ze schouderophalend. Het was juist alleen maar stom geweest om hem te verlaten, hij was boos geworden en wat had ze ermee bereikt? Niets. Hij wist haar toch te volgen die lange route en was nu hier met de hele roedel.
"Hmm.. ik weet het niet." zei ze met lichte blosjes op haar wangen. Wie weet zat een spion van hem haar af te luisteren en zou hij weggerend zijn als ze zei dat ze van hem hield. Hoewel ze het eigenlijk nog niet zeker wist, of ze haar leven met Velkan wilde spenderen.
"En jij? Hou jij van ehm.." vroeg ze, niet wetend of hij nu een vriendin had of niet.

''Nee, in elk geval momenteel niet. Ik heb geen vriendin en ook niemand op het oog'' zei David kalm. ''Dus jij mag zelf niet bepalen of je met hem trouwt of niet. Je moet of je het leuk vind of niet? Dat zou ik dus echt niet kunnen'' zei hij droog. Als David dan al verliefd zou worden dan maar liever op de ouderwetse manier.

Het verbaasde Elisha niet dat David geen vriendin of niemand op het oog had. Als je het eeuwige leven had zou je volgens haar niet snel de ware vinden, een die net zoals jou het eeuwige leven had. Bovendien word je elkaar dan ook snel zat, aangezien je zoveel tijd met elkaar doorbrengt.
"Jup, alleen.. Hou ik niet zo van gezag, hij zal echt mijn hart moeten willen wilt hij dat ik met hem trouw." zei ze grinnikend waarna ze even boven haar keek. Een zwarte spin gleed via een zijden draadje langs haar naar beneden, die vervolgens hard wegrende over de reling.

David grinnikte ook zachtjes. Hij keek over de reling naar beneden toen hij lawaai hoorde. Klaarblijkelijk zou de volgende mis zo beginnen. David kon de piester ontdekken die net met al het zilver hard was weggerend. Ineens rook hij overal vandaan zilver. De scherpe geur prikte in zijn neus en bezorgde hem een behoorlijke koppijn. David liet de leuning los en greep met een hand naar zijn bonkende hoofd en steunde met zijn andere tegen de muur. ''Zilver. Ze hebben allemaal zilver mee'' mompelde hij zacht. Hij hoorde de angstige gedachte van sommige mensen.

Elisha keek rustig naar de mensen, en irriteerde zich aan het licht dat door de zilveren hangers en sieraden werd gereflecteerd. Ze werd licht in haar hoofd toen de scherpe geur van zilver haar neus bereikte en klamte zich vast aan de reling. Maar omdat ze een weerwolf was en zilver als vergif voor haar werkte hield ze het niet meer, met halve ogen keek ze om zich heen; de mensen kwamen langzaam met zilveren voorwerpen uitgestrekt op hen aflopen. Angst vulde haar, waardoor ze als aan de grond genageld stond en niet de moed had om naar beneden te springen. Toen een moedige man een klein puntje van een zilveren kruisje op haar arm drukte werd het haar te veel en viel ze naar beneden. Een doffe dreun was te horen toen ze op de grond viel, Elisha bewoog niet meer.

David rende naar de leuning en keek verschrikt naar beneden. ''Elisha'' mompelde hij. Hij keek daarna vol woede naar de man. Die deinsde een beetje achteruit toen hij de dieprode ogen van David zag. Hij sprong op de man af en deze liet verschrikt zijn zilveren kruis vallen. Het kon David nu niet meer schelen of ze erachter kwamen dat hij een vampier was. Hij beet de man in zijn nek en zoog hem helemaal leeg. Hij liet het lijk op de grond vallen en sprong over de leuning naar beneden. Hij kwam keurig op zijn voeten terrecht en greep Elisha. Hij pakte haar op door een arm om haar schouders te leggen en eentje onder haar knieholtes te plaatsen. Hij tilde haar op en rende razendsnel naar de uitgang. Moeiteloos trapte hij de deur open en rende weg. Ze moesten nu weg van deze helse plek.

Haar arm begon hevig te branden, en als Elisha niet snél een middel kreeg om het zilver te neutraliseren zou ze binnen no-time dood zijn. Het zilver zat nog niet in haar bloedbaan, het was immers een oppervlakkige wond en had geen aderen geraakt. Maar het brandde wel hevig en als ze binnen een halfuur geen middel ertegen had zou het een gemeen litteken achterlaten, iets wat Elisha natuurlijk niet wilde. Ze was nog nooit in aanraking gekomen met dit spul, en wist dan ook niet wat ermee te doen. De wind streelde haar gezicht toen ze in de armen van David gedragen werd, het was buiten warm en broeierig maar veel merkte ze er niet van.